Confrontaties in de thuisbasis

Na 9 maanden weer even voor wat langere tijd terug in Nederland. Even. Want eind december vertrek ik weer richting Boedapest. Tijdelijk om te werken, want de planning is om vanaf augustus/september 2009 aan een master te beginnen op een Nederlandse universiteit.

Maar dat zijn plannen. Wat er allemaal werkelijk van terecht komt, moet de tijd weer leren. Eerst maar even afstuderen 15 december. Vandaag dan éindelijk mijn scriptie in vijfvoud ingeleverd, samen met mijn 6 stellingen voor het eindgesprek (die ik vandaag nog even snel gemaakt heb...). En nu maar wachten op de beoordeling.. en me ondertussen voorbereiden op dat eindgesprek. En als dat allemaal goed gaat, waar we voor het gemak maar van uitgaan..., dan krijg ik toch écht mijn diploma!

En ondertussen een beetje thuiskomen in Nederland. Zo vreemd, maar ook zo vertrouwd. Een aantal confrontaties plaatsen mij in ieder geval hier op de Nederlandse bodem weer met beide benen op de grond.

Zo word ik meteen met mijn neus op het feit gedrukt dat ik, nou ja, laten we maar zeggen, wat (huis)vrouwelijker ben geworden, qua lichaam dan. Als ik het commentaar moet geloven. Na 1,5 dag thuis van al twee verschillende mensen gehoord te hebben dat ik ben aangekomen en mijn gezicht dikker lijkt (ok, is), moet ik misschien al het ingeslagen Hollandse zoete snoepgoed maar weer aan de kant schuiven en in plaats daarvan een ritje naar de sportschool maken. Jammer jammer.

Dat een sportschool niet alleen noodzakelijk blijkt te zijn voor mijn figuur, blijkt uit het feit dat ik na mijn eerste ritje op de fiets (5 minuten welteverstaan) compleet buiten adem ben. Tijd om misschien eens een tweedehand fietsje langs de kant van de weg te plukken bij terugkomst in Boedapest, en de heuvels onveilig te maken. Zodat ik bij een volgende terugkomst in Nederland niet volledig fietsvreemd meer ben.

Ook het Hollandse weer lacht mij weer vrolijk toe. Regendruppeltjes kletteren op mijn balkonnetje en de gezonde maar stevige wind maakt mijn fietsavontuur niet makkelijker. Ik voel me in ieder geval weer écht Nederlands.

Dat ik toch echt weer in een land ben waar ik geboren en getogen ben blijkt ook uit het feit dat ik alles en iedereen (correctie, de helft) van de bevolking om mij heen weer kan verstaan. Al doet mij dat soms terug verlangen naar een rustige metro rit waarbij ik kan mijmeren over wat die lieve kinderen toch zo enthousiast aan het praten zijn. Nu worden die gedachten wreed verstoord, bij mijn ritje in de regen op de fiets naar het postkantoor. Ik citeer een niet ouder dan 5 jaar (serieus!) jongetje op zijn eigen fiets in de regen (mijn excuses voor het woordgebruik):

'Ja maar hij is echt een enorme sukkel hoor! Hij noemt mij de hele tijd klootzak en kuthomo! Maar dan even later, komt hij weer naar me toe of we vriendjes zullen zijn. Dan ben je toch eeeecht gestoord?!'

Ah ja, fijn. Nu is het me eindelijk weer duidelijk hoe deze wereld ook alweer in elkaar steekt.

Na al die confrontaties en de verlossing van het gewicht van mijn scriptie in vijfvoud, is het tijd voor wat ontspanning voor de tv met wat chocoladenootjes. Ik bedoel natuurlijk, tijd voor een heerlijk energiek avondje in de sportschool. Om daarna fijn in mijn eigen bedje te genieten van de laatste nachten in mijn eigen kamertje in Ede.

Zomaar een avond

Na een lange maar rustige werkdag stap ik de ambassade uit en de buitenlucht in. Zon! Warmte! Met het dichtdoen van de deur van de ambassade, sluit ik ook de heersende winter-airco-kou weer even op.

In mijn nu te warme kleren begeef ik me naar één van de mega shoppingscentres in Budapest. De zoals gewoonlijk stampvolle bus laat ik aan me voorbij rijden en ik probeer me te herinneren welke van de vele wegen ook al weer de goede kant op leidt.

Genietend van het zonnetje loop ik, ondertussen af en toe in een auto blikkend om te checken of die schoenen echt wel ok staan met dat truitje en of dat ene plukje haar niet toch wel heel raar zit, de straten van Buda door. Al snel worden de oude, beetje vervallen, gigante villa's verruild voor eenzame, vervallen flat gebouwen. Er zeker van zijnde de juiste weg te gaan werp ik nog eens een blik op het oude vervallen gebouw naast me. Me dan bedenkend wat een enorme contrasten er zichtbaar zijn. Het oude gebouw zou ik niet aan durven raken uit angst dat het instort. Alle ramen zijn gesprongen, de muur brokkelt steeds verder af en daar waar het nog heel is bederft vuil het aanzicht. Wat gebeurt er nog hier vraag ik me dan af. Het lijkt nog in gebruik te zijn, als autogarage of zoiets. Gaat dit nog opgeknapt werden? Langzaam loop ik me verder, me realiserend dat ik over een paar minuten een totaal andere wereld zal instappen. Mammut, een van de vele luxe shoppingcentrums. Eenmaal daar binnen glitteren dure juwelen me tegemoet en word ik toegeschreeuwd door merknamen als esprit, calvin klein, mexx, marks&spencer en levi's store. Wetend dat ik over een uurtje op weg naar de metro weer een aantal zwervers zal passeren met zwerende voeten, modderige handen en doffe uitgebluste ogen, geef ik me nu even over aan de verfrissende aanblik van fontijntjes en winkeltjes.

Na wat foto's, kledingrekken en vervelende mannen verzamel ik wat moed en ga op weg naar de McDonalds. Ook die zit in het shoppingparadijs. De gebruikelijke beschamende en enigszins zenuwachtige gevoelens komen al boven borrelen. Alleen als meisje in de McDonalds. Wat beeld zou het geven? Het geluk is met me dat ik geen aanleg heb om dik te worden en het dus niet zal lijken alsof ik elke dag bij de McDonalds eet. Wat zal ik dan zijn? Het eenzame meisje alleen aan een tafeltje? Het te lui om zelf te koken geval? Aangekomen in de McDonalds kijk ik opgelucht om mij heen. Ik ben zowaar niet de enige meid alleen in de rij of aan een tafeltje. Met mijn dienblad in de hand krijg ik altijd de neiging breed glimlachend aan te schuiven bij één van de andere alleen etende en doen-als-ik-het-niet-erg-vind-om-alleen-te-eten kijkende meiden. En dan hun verhaal achter het McDonalds avontuur uitvinden.

Uiteraard pak ik gewoon een Hongaars gratis magazine en schuif met mijn frietjes en een geinteresseerde blik op het niet te begrijpen Hongaarstalige blad gericht aan de McDonalds bar om te eten. Om vervolgens tien minuten later opgelucht en vol(daan) de glitter en glamour mall uit te lopen en de vieze maar prachtige straten van Boedapest te vergezellen, samen met vele andere touristen, Hongaarse inwoners en mensen zoals ik die niet weten onder welke categorie ze nou vallen. Weer op naar het volgend feestje van het werk, waar de fanta vervangen wordt door droge witte wijn en hamburgers verruild zullen worden voor de Hongaarse pogacsa's en toastjes met vis. Egészségedre!

Onderweg

Weer terug in Boedapest lijk ik het Nederlandse weer met me te hebben meegenomen. Alleen dan nog net iets erger. De ambassade straat was één grote rivier, vrij logisch aangezien de ambassade bovenaan het heuveltje staat. Gevolg was wel dat mijn verkeerd gekozen zomerschoenen vol water stonden toen ik eindelijk het gebouw binnen stapte.

Op de terugweg naar huis weer hetzelfde verhaal. Voordeel van Boedapest is dat hier de bussen wél om de 5 minuten rijden in plaats van te staken, wat toch wel fijn is met die misplaatse tropische regenbuien. Nadeel is dan weer dat het hier in Boedapest ook ín de bussen regent. Tja, je kunt natuurlijk niet alles hebben.

Gelukkig is het nu weer mooi weer en meteen te heet buiten. Maar daar hou ik wel van. Zou het er van het weekend dan eindelijk van komen? Zou ik eindelijk gaan zwemmen? Het grappige is dat ik in februari met twee volle koffers hier ben aangekomen, met onder meer daarin al mijn zomerkleren en bikini's. Vervolgens hebben die bikini's drie maanden in de kast gelegen, heb ik ze weer ongebruikt terug in de koffer gestopt toen ik naar Nederland ging en heb ik ze daar weer voor het eerst gebruikt. Nog idioter is misschien wel, dat mijn mam al wél in het beroemde Szechenyi Spa Bath is geweest en ik dus nog niet. Budapest staat onder andere bekend om zijn bekende baden, dus het wordt tijd dat ik er eens één op ga zoeken.

Het zinnetje dat namelijk maar door mijn hoofd speelt is dat wat een kerkgenootje me zei 'je moet echt alles doen wat je wilt daar, want voor je het weet is het voorbij en zit je weer thuis'.

Nou ja, nou weet ik niet hoe snel ik weer thuis zit, ik zit hier in ieder geval nog drie maanden. En wat er daarna gaat gebeuren is allemaal nog mysterie. Maar juist daarom, hoog tijd om naar dat zwembad te gaan dus.

Ondertussen begin ik ook langzaamaan te begrijpen waar Milán het over had voor ik vertrok naar Nederland: afvaltijd. Langs de straten ligt het vol met groot afval. Een student zou zo zijn hele kamer bij elkaar kunnen sprokkelen. Hier zijn het echter niet de studenten, maar de 'gypsies' die met busjes langs komen rijden om nog bruikbare spullen er tussen uit te vissen. Ik wil natuurlijk niet zomaar alle vooroordelen van de Hongaren aannemen en ging er dan ook vanuit dat het vast wel mee zou vallen met Miláns verhalen over de zigeuners die vechten om het spul, die de hele dag zitten te wachten naast de berg afval om dat waar hun oog op is gevallen te bewaken, tot hun busje er is om het mee te nemen. Toch moet ik bekennen dat er een kern van waarheid in zit. Tot nu toe heb ik bij elke berg afval, ja zelfs in die stromende regen, iemand zitten zien wachten op een vergaande stoel of onder een regencape, of een karretje volgeladen zien worden.

En waarom die bergen afval daar nou liggen? Dat is me nog steeds niet helemaal duidelijk. Zover ik begrepen heb worden die aan het eind van de maand opgehaald.. en kan dat dus eens in de zoveel tijd ofzo.. dat moet ik nog maar eens navragen.

Nog even over Nederland. Wat was het raar de eerste paar dagen, om weer terug te zijn. Loop je ineens weer rond in mams huis, alsof er niks veranderd is. Kom je bij je huisgenootjes, zit er een vreemde in je eigen kamer met je eigen spulletjes, waar je dan niet in kan. Is je school opeens even je thuis, omdat je geen andere verblijfplaats heb op dat moment. Raar. En even verwarrend wat nou mijn thuis is. Je thuis dat ben je zelf, wordt er dan gezegd. Ja dat klopt. Maar wie ben je dan zelf? Goed, het waren dus twee filosofische weken met veel nadenken, maar vooral ook met veel leuke dingen doen.

Elke dag iemand opzoeken, tijd met mam doorbrengen, de stad in, veeeel fietsen met die staking, voetbal kijken, dansen, jongerendag, naar ede en de premier, zwemmen. Heerlijk, twee weken vakantie in eigen (?) land.

En dan opeens weer in Boedapest. Ook daar dan weer moeten wennen, maar snel het ritme weer oppakken. Zonder Milán dit keer, die zit voor een week in Polen. Die miste ik net op een paar uur na. Anders dan anders kon ik er deze keer goed tegen en heb ik me prima vermaakt.

Tijdens het filosoferen op weg naar de (wel rijdende) bussen, kwam ik tot de ontdekking dat ik hier vaak geconfronteerd word met een 'vakantie gevoel'. De geur van het natte gras doet me denken aan het 's ochtends opstaan uit je tentje en op slippers naar de wc lopen. De geur van zonnebrand aan het liggen zonnen op het strand. De dorpjes in de lage heuvels om Budapest heen, aan de vakanties tussen de hooivelden in Frankrijk.

Betekent dit nou dat ik hier nog steeds niet thuis ben en me dus op vakantie waan? Of juist dat ik het zo naar mijn zin heb dat het voelt als een eeuwig durende vakantie?

Ach. Wat maakt het ook uit.

Dat vakantiegevoel zal binnenkort wel ophouden, als ik hard aan mijn scriptie ga werken. Want ook dat moet gebeuren. In de zomer. De tijd van lange zomervakanties is toch echt voorbij. Lichte paniek is wel te voelen bij het denken aan het scriptie traject dat voor me ligt, maar zoals alles meestal, zal ook dat wel weer op zijn pootjes terecht komen.

Just some way in Budapest

Er wordt vast gedacht: als ze dan zo nodig vier maanden bij elkaar moeten zitten en elkaar beter willen leren kennen, laat ze dan ook maar alle kanten van elkaar zien. Dus ook als eerst de één 5 dagen met 39 graden, slap en hoestend en vervolgens de ander met 39 graden, overgeven en hoestend op bed ligt. Laat ze maar eens met thee sjouwen, elkaar in een koud bad stoppen en kotsbakjes rondsjouwen.

En ja. Ook dat hoort erbij. Dus ik heb braaf tientallen kopjes thee gezet met veel honing vorige week. En deze week heeft Milán braaf voor mij tientallen kopjes thee gezet. Weten we ook weer van elkaar hoe we dan zijn. En we lachen nog naar elkaar! Naja.. dat denk ik tenminste. Aangezien Milán nu drie dagen verdwenen is voor zijn werk bij de tv. Het eerste weekend zonder hem hier in Boedapest. Zou een eitje moeten zijn: ik heb acht maanden lang het moeten doen met een aantal dagen elkaar zien, dus wat is drie dagen? Daarnaast is mams in de stad, dus de dagen kom ik ook wel door.

En toch. Toch moet ik toegeven dat ik hem stiekem, heel erg mis. De kamer is maar leeg en stil. Niet helemaal mijn kamer zonder hem.

Maar nee. Daar gaan we niet aan toegeven, aan die gevoelens! Even jezelf streng toespreken.. je bent nu toch dat stadium in je leven wel voorbij dat je gaat sikkeneuren om een paar dagen zonder vriendje. We zijn geen 15 meer. Dus klaar daar mee. Zo. - was het maar zo makkelijk klinkt dan toch dat stemmetje in je hoofd -

Maar het is super dat mam en Theo ene paar dagen hier zijn! Ik heb ze gemist, en het is leuk ze te kunnen laten zien waar ik hier vertoef en wat hier te beleven valt. Het is gezellig om ff lekker bij te kletsen. En het weer zit mee: 21 graden vandaag en gister! Helaas dit weekend, wanneer we op sjouw gaan door de stad, geven ze wel weer regen af. Naja, dat zal de pret niet bederven.

En wat zijn ze toch ook weer lief: een groot pak Venz hagelslag en een pak gemengde drop vullen de leegte die Milán achterlaat nu een beetje op in deze kamer. Samen met de heerlijke chocoloaderepen die mijn opa en oma ook nog even in mams tas gestopt hebben voor mij. Lief toch? Hopen dat ik ze niet als dank daarvoor het HongaarseVirus mee naar huis geef.

Met de komst van mam merk ik ook dat ik me in veel dingen al heb aangepast aan de kleine Hongaarse gebruiken die ik hier in huis overneem. Ik voel me schuldig als ik mams hotel kamer binnenstap met mijn schoenen aan, in plaats van slippers. Om me vervolgens te bedenken dat ik me daar niet druk over hoef te maken, omdat we in Nederland altijd met onze schoenen door het huis sjouwen. Ach, tis maar wat kleins. Maar toch.

-

Afgelopen week ook ff schrikken. Een vliegtuigongeluk in Suriname. Pap laat weten dat hij 1 dag van te voren met zo'n zelfde vliegtuigje, met dezelfde pilote was teruggevlogen met Lotte en Daphne. Die pilote die een dag later neerstortte met het vliegtuigje waar wij een jaar geleden nog mee vlogen. Eerst dringt het niet zo tot me door, vooral geschrokken en medeleven voor de nabestaanden. Maar later realiseer ik hoe dichtbij het ongeluk bij pap, lotte en daphne was. 1 dag eerder en zij hadden daarin gezeten. Zulke dingen moet je niet denken. Maar doe je toch. Om vervolgens God te danken dat ze veilig thuis zijn, maar Hem te vragen bij al die andere nabestaanden te zijn. Het is triest.

Ook Ruchama's overlijdingsdatum komt alweer dichtbij. 15 april is het twee jaar geleden. En moet je zien waar we nu allemaal staan. Ik denk dat ze trots op ons zou zijn. Ik stel me soms voor dat ik zou e-mailen wat er hier allemaal gebeurt, of haar reactie op mijn log. Het zorgt altijd voor een glimlach.

Nou dat was hem wel weer. Zodra ik wat meer foto's heb van mams bezoek hier, zal ik ze erop zetten.

Viszlát!

Lente :)

En de tijd blijft maar vliegen. Ondertussen is de lente ook echt binnen komen vliegen. Sinds zondag drie heerlijke dagen gehad met zon en 18 graden. Meteen maar even de heuvels in geweest. Even ontsnappen aan de stad en wat bosgeuren opsnuiven. Maar echt ontsnappen lukt niet: de stad is altijd op de achtergrond aanwezig. Wat dan wel weer prachtige uitzichten oplevert (zie foto's).

Zaterdag nog wel in de kou mijn eerste concert gehad, buiten midden in het centrum van Boedapest. Veel geoefend had ik niet, maar toch ging het lekker. Het publiek was vrolijk, de sfeer goed en de muziek opwekkend. Ondanks dat van oefenen niet zoveel komt, toch leuk om ook hier het musiceren voort te kunnen zetten. En een mooie gelegenheid om mensen te ontmoeten natuurlijk. Over twee weken een weekend naar Pécs met het orkest (+ aanhang). Veel oefenen en wat concerten geven en ondertussen een nieuw mooi stadje in Hongarije ontdekken. Hopen op mooi weer!

Over een week komt mam hier al weer naar toe. Leuk, heb er zin in. Aangezien ik nu aardig op eigen houtje de weg kan vinden, kan ik ze wel een beetje rondleiden. Al zal ik voor de historische verhalen toch Milán zijn kennis nodig hebben.

Op de ambassade gaat het zijn gangetje. Interessant nog steeds om de activiteiten daar te volgen, al is het op het moment een rustige periode. Ondertussen bezoek ik steeds meer mensen om ze vragen te stellen over het LOW Festival, wat het werk weer interessanter maakt.

En ow ja! Pasen! Hoe dat verliep... nou ik heb het geweten die traditie. Maandagochtend, half acht (en vergeet niet.. het was een vrije dag!!) hoor ik gegil op de bovenverdieping. Vervolgens springt vriendlief uit bed. Ik voel al enige nattigheid.. En jawel. 1 minuut later drie mannen naast mijn bed. Alle gewapend met een fles water. 10 seconden later zijn die flessen opeens half leeg. Naja. Je kan wel raden waar dat water heen gestroomd was. En daar moet je dan nog een ei voor geven ook.. Emancipatie?

Maar grappig was het wel. En dat water was beter dan alle verschillende parfums die ik op zondagavond door de familieleden op mijn hoofd kreeg. Al kon ik daarmee ze weer even terugpakken met hun traditie: gewoon mijn haar niet wassen. Konden ze er ook nog even van genieten.

Op die familieavond ook de opa van Milán ontmoet. Nou kunnen ouderen al snel een glimlach op mijn gezicht toveren, maar deze keer helemaal. Een lief oud mannetje, komt met een brede glimlach bij mij zitten. Blijkt dat hij zich al lange tijd verheugd had mij te ontmoeten en Duits met me te spreken. Nou zijn de verwachtingen die Milán over mijn Duitse spraakkunst geschapen had, iets te hoog.. maar ik kon hem in ieder geval helemaal volgen en hij glunderde er helemaal van. Heerlijk toch?

Ook de kerk maakte deel uit van ons Pasen. Op zondagochtend met Milán naar een engelse kerk geweest. Een mooie dienst. Niet te zweverig, niet te conservatief, maar aansprekend en rustig. Fijn om weer even in Gods huis te zijn. Fijn, om daar met Milán samen te zijn. Van plan om er wel vaker heen te gaan, ook als Milán niet mee wil.

Nu weer even genoeg getypt.. Milán ligt ziek op bed, dus tijd om een kopje thee te maken :)

Lot of sprinkles for the girls..

Vanuit Boedapest wil ik iedereen een fijn pasen toewensen.. of zoals ze dat hier dan zeggen: Lot of sprinkles for the girls.. Tja. Als je dan in Hongarije bent, zul je ook de tradities moeten ondergaan. Zoals die met Pasen: de jongens zoeken de meiden op om ze te 'besprenkelen' met water, zodat je maar veel en goed mag bloeien het komende jaar. In ruil daarvoor moet je ze dan een beschiderd ei geven (een chocolade ei mag tegenwoordig ook).

Nou ken ik nog niet zoveel jongens hier in Hongarije die mij zullen komen 'besprenkelen', maar heb toch maar wat chocolade eitjes ingeslagen. Ach. Ook wel leuk zo'n traditie. Weer eens wat anders dan paaseieren zoeken tussen de opbloeiende planten of achter de bank.

Paaseieren schilderen zijn ze hier kunstigin. Niet de kinderverf wordt uit de kast gehaald, maar de uienschillen worden verzameld, om vervolgens de eieren te koken samen met de uienschillen. Enom het extra leuk te maken, bind je wat bloemen op het ei. Het resultaat: prachtig rood/bruine eieren met mooie bloemenafbeeldingen.

Ondertussen lijkt de lente te vechten met de winter. De zon doet hard zijn best om de vallende sneeuw meteen weg te smelten. En dat lukt. Maar wel mooi, die witte dwarrellende vlokjes, glinsterend in de zon. Het heeft wat.

Maar de lente mag van mij nu toch echt wel komen. Afgelopen week in mijn eentje in de tram (uitermate trots op mijzelf dat ik de onbekende weg wist te vinden), midden op de brug een prachtig uitzicht over de Donau, het parlementgebouw en het kasteel, met de zon die het water laat glinsteren. Dan krijg ik echt zin in mijn zomertopje in het gras te gaan liggen, fluitende vogeltjes in de bomen, bloemetjes om me heen. Even mis ik dan ook wel de uitgerekte velden, het bos en de duinen in Nederland. Eventjes maar.

Ondertussen naast de paaseieren,vogeltjes en sneeuw ook nog even stilstaan bij het ware Pasen verhaal. De kruisiging en opstanding van Christus. Hier de traditie dat je op vrijdag en zaterdag overdag geen vleeseet. Waarom dan, vraag ik. Tja, dat is traditie. De ware betekenis van de kruisiging is niet echt te vinden.Daarom sla ik's avonds met Milán de bijbel open. Hij de Hongaarse, ik de Nederlandse.Toch evenwerkelijk stil staan. Vandaagook eenengelse kerk uitzoeken waar ik zondag heen kan. En dan eens zien of ik Milán meekrijg. Wie weet.

En nu dan maar eens de klarinet erbij pakken. Wat vrolijke klanken om de sneeuw te verdrijven en het pasen in te luiden.

Tijd voor een kleine update

Zo. Na twee weken dan eindelijk echt een dag vrij om zomaar lekker van alles te doen. Zoals het typen van een blog. Wat een weken waren het al! Maar eerst even iets over deze nieuwe log:

Ik wil graag ook foto's uploaden die iedereen kan bekijken, en dat gaat niet met hyves (alleen voor 'vrienden') zichtbaar, en mijn andere log is daar te sloom voor. En, met deze reislog kan ik gemakkelijk iedereen op de hoogte houden. Dus, tijdelijk deze log voor mijn verblijf in Boedapest!

Zoals natuurlijk de wet van Murphy voorschrijft werd ik op de eerste dag dat ik stage zou moeten lopen hartstikke ziek. Met als gevolg dat ik drie dagen op bed heb gelegen en pas de vierde dag voor het eerst naar de ambassade kon. Niet het leukste begin wat ik had durven hopen. Maar eenmaal daar gelukkig goed ontvangen en een leuke rondleiding gehad. En meteen maak ik deel uit van het 'LOW centre', waar mijn collega's al maanden hard gewerkt hebben voor het LOW festival. Het LOW festival was in volle gang, dus elke avond na het werk en in het weekend gingen we op weg om een performance of tentoonstelling te bezoeken. Aan de ene kant nuttig, interessant om te zien hoe dit allemaal geregeld is. Aan de andere kant ontzettend leuk, om al die voorstellingen te zien! Ook wel vermoeiend.. 's ochtends zeven uur je bed uit, 's avonds 11 uur weer thuis. Maar dan zie je wel wat: amsterdams barok orkest, le bal moderne, piano trio, etc. foto's zijn in mijn album te vinden en op de website http://www.lowfestival.hu/en.

Opeens een andere wereld zit ik dan wel in, het ambassade wereldje, in Boedapest. Tot nu toe geen heimwee en alles bevalt goed. Al merk ik wel dat pap gelijk had met zijn uitdrukking 'de ziel reist per paard'. Lastig uit te leggen waarom dat zo is, maar ik voel het gewoon, ik ben hier nog niet helemaal aangekomen. Maar het begint te komen.

Het werk op de ambassade is nog rustig. De afrondingen van het LOW festival waren nog bezig en nu moet ik aan de gang met de evaluatie. Vanaf volgende week hopelijk echt serieus aan de slag. De werkplek is in ieder geval super en de collega's ook.

Gister genoten van het lekkere weer in de stad. Het was een nationale feestdag, herdenking van de revolutie van 15 maart 1848 (foto's in mijn foto album). Echt feest is het echter niet meer. De dag wordt vooral gebruikt door de rechtse radicalen om een beetje te rellen en demonstreren (zie video). Jammer. De politieke situatie is vreemd voor mij, totaal anders dan in Nederland. Met grote ogen en verbijstering hoor ik soms de verhalen. Mijn interesse voor politiek groeit met de dag, dat moet ook wel, met dat ambassade werk en een vriend die verslaafd is aan het politieke nieuws.

Met Milán en bij Milán thuis ook alles nog heerlijk. Het gaat goed. Het is goed. Het is een goede beslissing geweest, hierheen te gaan.

Goed, dit was hem toch weer even voor nu. Volgende keer misschien een meer interessante en inspirerende blog. Nu nog even genieten van een vrije avond en snel naar bed toe..

Check hier wat filmpjes:

Video over low festival:

http://www.youtube.com/watch?v=CkiyYLI-6ps&feature=related

Filmpje met ambassadeur over LOW festival:

http://www.youtube.com/watch?v=daShhmr3axs&feature=related

15 maart ‘s avonds in Boedapest:

http://index.hu/video/2008/03/15/osszecsapasok_a_belvarosban/

Thuis leren komen

De eerste week voorbij. Het voelt alsof ik er al veel langer ben. Nog maar een week geleden liep ik thuis het huis uit met al mijn bagage.
De hele week is het prachtig weer geweest. En we hebben er van genoten. Maandag heerlijk de 'bergen' ingeweest. Dinsdag naar de universiteit geweest om mijn 'learning agreement' in te vullen voor de erasmusbeurs. Moet toch nog wat meer doen dan verwacht, maar ach, dat is de beurs wel waard.
Woensdag de eerste dag alleen thuis, Milán was naar het werk. Toch wel ff raar. Nog wel een vreemde in het huis. Maar ook wel lekker om even alleen te zijn. Naarmate de uren vorderden nam mijn nerveusiteit toe: voor het eerst alleen reizen straks.. Het zou niet eng moeten zijn, die bus en metro heb ik al dagelijks ingezeten, maar toch. Eenmaal op weg ging natuurlijk alles goed. Al voelde ik me wel heel Hollands tussen al die Hongaren. Waarom weet ik niet. Misschien de gezichtsuitdrukkingen? De ogen liggen anders in het gezicht van een hongaar, is mijn idee. Dat maakt dat je wel kunt zien dat het Hongaren zijn. En ach, die taal natuurlijk. Daar is ook helemaal niks van te volgen.

's avonds dan voor het eerst naar het orkest, samen met Zita, éen van de vrienden van Milán. We kletsen veel (in het engels uiteraard, ik denk zelfs al in het engels merk ik) en het is gezellig. Eenmaal op de repetitie (na nog een half uur met de trein) schuif ik maar gewoon aan en speel mee wat ik kan en luister naar de vertalingen van Zita. Blij toe dat ik de dirigent niet kan volgen: die is me toch een potje sjagerijnig.. Maar de muziek is lekker en het spelen goed. Om half acht weer op weg naar huis met een wachtende Milán op me, het vreemde huis van vanmorgen is nu een heerlijke plek om thuis te komen.

Al zijn er natuurlijk wel cultuurverschillen, of famillieverschillen, waar ik aan wennen moet. Neem de eettijden. Ik ben mijn hollandse gangen gewend: 's ochtends rond achten een ontbijtje met een boterham en glaasje melk. 's Middags rond één een lunch met een paar boterhammen en een glaasje melk en stukkie fruit. 's avonds rond zes een lekkere warme maaltijd met aardappelen.
Zo gaat dat hier echter niet helemaal. Het ontbijt van 's ochtends bestaat wel uit een broodje (zonder hagelslag dan wel) en melk. Tenzij je pas om 11 / 12 uur aan je ontbijt zit. Dan eet je het eten van de vorige avond gewoon op, hongaarse soep of andere paprikagerechten. De lunch wordt meestal overgeslagen, om die vervolgens als warme maaltijd op te eten om een uur of vier 's middags. Om dan vervolgens 's avonds om negen uur weer aan een nieuwe warme maaltijd te zitten. Maar dit verschilt ook weer per dag.
Even wennen voor dat lichaam voor mij. Maar straks als mijn stage begint neem ik gewoon lekker een sandwich als ontbijt en een paar boterhammen mee, dan kan ik mijn Nederlandse ritme toch een beetje in stand houden. Nou nog op zoek naar de pindakaas en de hagelslag. En de drop.

En dan de wasmachine. Geweldig. Die komt nog uit de oertijd denk ik. eerst de slang in de badkuip leggen (daar komt het water uit en verdwijnt dan mooi via de badkuip in het putje). Dan de kraan opendraaien. En aan twee knoppen draaien (a, b, c, d, etc kun je kiezen, met de andere knop een cijfertje). Waar die cijfers en letters dan voorstaan in combinatie met elkaar vraag ik. Milán weet het niet, wassen is iets van mams. Dus in mijn gebrekkige hongaars en haar gebrekkige engels proberen zijn mam en ik elkaar te begrijpen. Uiteindelijk ben ik er nu achter dat er geen 30 graden functie is en ik hem maar gewoon altijd op A moet zetten, nummertje 5 voor 40 graden moet gebruiken en 11 voor 95 graden (ik zeg maar niet dat ik nog nooit iets gewassen heb op 95 graden). Maar ik mag mijn was ook wel gewoon bij die van hun gooien. Met enige vrees wacht ik af hoe mijn ondergoed tevoorschijn zal komen. Maar gelukkig, het past nog.

Wat me verder is gaan opvallen is hoe modern en rijk Nederland toch echt wel is. Tuurlijk, dat wist ik wel. Na mijn werk bij Edukans en mijn bezoek in Suriname is me dat toch wel bijgebracht. Maar toch valt het me ook hier weer op. Niet dat de mensen er armoedig bijlopen of een armoedige levensstijl hebben, maar het is meer het straatbeeld. Er zijn prachtige oude gebouwen, maar ook de gewone straten zijn over algemeen oud en de gebouwen aan het vervallen. De bussen, trams en metro's zijn oud, rammelend en vol graffiti.
Dat is wel wat anders dan onze super de luxe moderne bussen in Nederland. Niet dat er iets mis mee is. Ze doen het prima, rijden veel vaker en veel beter op tijd dan ik gewend ben. Maar het is wel anders. Het laat duidelijk de rijkdom van Nederland zien. Alhoewel dat ook niet overal zo is natuurlijk. Het is maar de buitenkant waar het over gaat.

Ok, veel te lange log alweer, dus ik kap ermee. Vanavond naar de premiére van het filmfestival van het Low fesitval van de ambassade (voordelen ja, stagelopen op de ambassade, kan ik mooi naar de premiere :)).
Goed, tis drie uur, tijd voor een warme lunch dus..
Ciao!