Na 9 maanden weer even voor wat langere tijd terug in Nederland. Even. Want eind december vertrek ik weer richting Boedapest. Tijdelijk om te werken, want de planning is om vanaf augustus/september 2009 aan een master te beginnen op een Nederlandse universiteit.

Maar dat zijn plannen. Wat er allemaal werkelijk van terecht komt, moet de tijd weer leren. Eerst maar even afstuderen 15 december. Vandaag dan éindelijk mijn scriptie in vijfvoud ingeleverd, samen met mijn 6 stellingen voor het eindgesprek (die ik vandaag nog even snel gemaakt heb...). En nu maar wachten op de beoordeling.. en me ondertussen voorbereiden op dat eindgesprek. En als dat allemaal goed gaat, waar we voor het gemak maar van uitgaan..., dan krijg ik toch écht mijn diploma!

En ondertussen een beetje thuiskomen in Nederland. Zo vreemd, maar ook zo vertrouwd. Een aantal confrontaties plaatsen mij in ieder geval hier op de Nederlandse bodem weer met beide benen op de grond.

Zo word ik meteen met mijn neus op het feit gedrukt dat ik, nou ja, laten we maar zeggen, wat (huis)vrouwelijker ben geworden, qua lichaam dan. Als ik het commentaar moet geloven. Na 1,5 dag thuis van al twee verschillende mensen gehoord te hebben dat ik ben aangekomen en mijn gezicht dikker lijkt (ok, is), moet ik misschien al het ingeslagen Hollandse zoete snoepgoed maar weer aan de kant schuiven en in plaats daarvan een ritje naar de sportschool maken. Jammer jammer.

Dat een sportschool niet alleen noodzakelijk blijkt te zijn voor mijn figuur, blijkt uit het feit dat ik na mijn eerste ritje op de fiets (5 minuten welteverstaan) compleet buiten adem ben. Tijd om misschien eens een tweedehand fietsje langs de kant van de weg te plukken bij terugkomst in Boedapest, en de heuvels onveilig te maken. Zodat ik bij een volgende terugkomst in Nederland niet volledig fietsvreemd meer ben.

Ook het Hollandse weer lacht mij weer vrolijk toe. Regendruppeltjes kletteren op mijn balkonnetje en de gezonde maar stevige wind maakt mijn fietsavontuur niet makkelijker. Ik voel me in ieder geval weer écht Nederlands.

Dat ik toch echt weer in een land ben waar ik geboren en getogen ben blijkt ook uit het feit dat ik alles en iedereen (correctie, de helft) van de bevolking om mij heen weer kan verstaan. Al doet mij dat soms terug verlangen naar een rustige metro rit waarbij ik kan mijmeren over wat die lieve kinderen toch zo enthousiast aan het praten zijn. Nu worden die gedachten wreed verstoord, bij mijn ritje in de regen op de fiets naar het postkantoor. Ik citeer een niet ouder dan 5 jaar (serieus!) jongetje op zijn eigen fiets in de regen (mijn excuses voor het woordgebruik):

'Ja maar hij is echt een enorme sukkel hoor! Hij noemt mij de hele tijd klootzak en kuthomo! Maar dan even later, komt hij weer naar me toe of we vriendjes zullen zijn. Dan ben je toch eeeecht gestoord?!'

Ah ja, fijn. Nu is het me eindelijk weer duidelijk hoe deze wereld ook alweer in elkaar steekt.

Na al die confrontaties en de verlossing van het gewicht van mijn scriptie in vijfvoud, is het tijd voor wat ontspanning voor de tv met wat chocoladenootjes. Ik bedoel natuurlijk, tijd voor een heerlijk energiek avondje in de sportschool. Om daarna fijn in mijn eigen bedje te genieten van de laatste nachten in mijn eigen kamertje in Ede.