Terug kijkend naar de oude verhalen in mijn blog (en erachter komend dat ik schandalig weinig geschreven heb na vorig jaar Pasen) zie ik dat het vorig jaar sneeuwde met Pasen. Sneeuw. Pff. Ik moet er niet aan denken! Al meer dan een week loop ik in mijn korte broek en hempje door het huis, ga ik in een tshirtje over straat en laat ik mijn jas thuis. De lente hebben we dit jaar overgeslagen. Vorige week zei ik nog tegen Milán dat het zo heerlijk is als over een aantal weken alle blaadjes weer aan de bomen zitten. Nu staat sinds een paar dagen alles al volop in bloei. Nou. Mij hoor je niet klagen. Tis heerlijk. Zeker met mijn 1 dag langere weekend door Pasen. Eindelijk even wat zonnestraaltjes mee kunnen pikken.

Dat Hongaren traditionele mensen zijn heb ik vanochtend ook weer ervaren. Om 7 uur 's ochtends werd ik fijn wakker gemaakt door een koude douche in bed. Besprenkelen, zoals dat officieel dan heet - om te zorgen dat je maar goed mag bloeien dit jaar - kan ik het niet echt meer noemen als er een hele fles water over je wordt leeggegooid.

De traditie die mij iets meer bevalt is het spelen van Paashaas 's nachts, een taak die door iedereen braaf op zich wordt genomen. Met als gevolg dat op eerste paasdag 's ochtends de ingang van onze slaapkamer wordt geblokkeerd door paaseieren, paashazen, chocolade repen en nog meer. Aangezien meer dan de helft daarvan al op duistere wijze is verdwenen, zal ik deze week toch maar extra mijn best doen met aerobics.

Over aerobics gesproken. Mijn hele leven heb ik qua beweging niet veel anders gedaan dan de gymnastiek lessen op school en het dagelijks heen en weer fietsen. Dat dit niet voldoende was om mijn spieren lekker soepel te houden kom ik nu wel achter. Als ik na een half uur fanatiek bewegen al puffend in elkaar zak op mijn yoga matje en mijn blik even naar links laat dwalen zie ik een minstens 65 jarige Hongaarse nog steeds vol energie de gewichten de lucht in tillen en haar benen naar achter zwaaien. Een gevoel van schaamte probeer ik snel te onderdrukken door ook mijn gewichten er maar weer bij te pakken. Dat wordt nog even doorbikkelen om weer klaar te zijn voor de echte zomer in korte rokjes (zoals het een echte Hongaarse betaamd).

Aerobics is ook mijn tweewekelijkse sessie om de organisatie van het festival heelhuids door te komen. Nog 9 dagen en dan gaat het ‘Nincs Lehetetlen - Holland Kultfeszt' van start: http://www.nlfestival.hu/. Tot die tijd nog even flink hard doorwerken dus. De posters hangen in de stad, de advertenties zijn geplaatst, de website is in de lucht, de postcards liggen bij de venues. Maar er liggen nog steeds een heleboel taken te wachten voor we echt van start kunnen. Het gaat mooi worden. En het is fantastisch om hier bij betrokken te zijn. Op Koninginnedag sluiten we het festival met een groot feest af op de party boot A38 op de Donau. Niet alleen het einde van het festival, maar ook het einde van mijn baan op de ambassade. Wat betekent dat ik ondertussen ook alweer op zoek moet naar iets nieuws. Wat zo makkelijk nog niet is in deze crisis tijden en zonder het beheersen van de Hongaarse taal. Maar geloof doet bergen verzetten, dus het gaat me lukken iets uitdagends te vinden.

Ondertussen genieten Milán en ik nog steeds van ons flatje. In het weekend drink ik mijn kop koffie op het balkonnetje in de ochtendzon. Al mijmerend over wat de dag gaat brengen heb ik de keuze te genieten van het moderne uitzicht links, met het prachtige nieuwbouw blok waar Miláns zus en haar vriend binnenkort komen te wonen; of ik kan me het verhaal achter het oude, vervallen en vieze gebouw rechts proberen in te beelden. Het luisteren naar het ontwaken van de vogels is er helaas niet bij. Wel kan ik genieten van de elke dag langsrazende en loeiende brandweer (blijkbaar zitten we op de hoofdroute) en het groeien van de ochtendfile met zijn rijke variatie aan verschillende soorten auto's, van de nieuwste BMW tot de charmante Trabant van de buurman.

Jammer is wel dat de insecten zich nogal aangetrokken voelen tot onze woning. Zijn van de keversoortachtige en mieren af, komen de motten een kijkje nemen. Een gefrustreerde Milán en een halve keukenpapierrol later zijn de motten verdwenen en doen alleen de zwarte vegen op het plafond ons er nog vaag aan herinneren. Onze kledingkasten en keuken worden nu opgesierd door vrolijk geel en paars gekleurde mottenvangers. Mijn vrees voor de zomer en komst van muggen wordt door deze ervaringen niet echt gesust. Gelukkig maakt de flat zelf veel goed.

Raar idee dat mijn baan er over 3 weken alweer op zit. Gelukkig heb ik een knallende afsluiting met het festival. Daarna even bijkomen in Nederland, van 10 tot 19 mei. En iedereen opzoeken, alvast wat vroege verjaardagsbezoekjes. Om vervolgens hopelijk snel aan het werk te kunnen. Lang thuiszitten kan ik me niet echt veroorloven met ons flatje dat toch maandelijks betaald zou moeten worden. Zeker niet met de Hongaarse lonen die gemiddeld rond de 600 euro liggen. Komt goed uit dat ik me na 2 dagen thuiszitten sierlijk verveel, wat een goede stimulans geeft om hard op zoek te gaan.

Pasen is ook weer even een tijd van reflectie. Dit jaar alweer 3 jaar geleden dat Ruchama bij ons vandaag ging. Er is veel veranderd in drie jaar tijd. Het verdriet heeft een plaats gekregen, al kan het zomaar opeens om de hoek komen kijken. Een scherpe herinnering, een blik op de foto in de kast, of gewoon mijn lieve zusje, waarin ze toch nog een beetje voortleeft. We houden de herinneringen vast en nemen ze mee, om er van te leren en te genieten.

Nu weer tijd om het bed in te duiken. Weer een drukke week voor de boeg. Dan Coen en Sanne hier in het weekend :D ! En dan.. het festival!