En de tijd blijft maar vliegen. Ondertussen is de lente ook echt binnen komen vliegen. Sinds zondag drie heerlijke dagen gehad met zon en 18 graden. Meteen maar even de heuvels in geweest. Even ontsnappen aan de stad en wat bosgeuren opsnuiven. Maar echt ontsnappen lukt niet: de stad is altijd op de achtergrond aanwezig. Wat dan wel weer prachtige uitzichten oplevert (zie foto's).

Zaterdag nog wel in de kou mijn eerste concert gehad, buiten midden in het centrum van Boedapest. Veel geoefend had ik niet, maar toch ging het lekker. Het publiek was vrolijk, de sfeer goed en de muziek opwekkend. Ondanks dat van oefenen niet zoveel komt, toch leuk om ook hier het musiceren voort te kunnen zetten. En een mooie gelegenheid om mensen te ontmoeten natuurlijk. Over twee weken een weekend naar Pécs met het orkest (+ aanhang). Veel oefenen en wat concerten geven en ondertussen een nieuw mooi stadje in Hongarije ontdekken. Hopen op mooi weer!

Over een week komt mam hier al weer naar toe. Leuk, heb er zin in. Aangezien ik nu aardig op eigen houtje de weg kan vinden, kan ik ze wel een beetje rondleiden. Al zal ik voor de historische verhalen toch Milán zijn kennis nodig hebben.

Op de ambassade gaat het zijn gangetje. Interessant nog steeds om de activiteiten daar te volgen, al is het op het moment een rustige periode. Ondertussen bezoek ik steeds meer mensen om ze vragen te stellen over het LOW Festival, wat het werk weer interessanter maakt.

En ow ja! Pasen! Hoe dat verliep... nou ik heb het geweten die traditie. Maandagochtend, half acht (en vergeet niet.. het was een vrije dag!!) hoor ik gegil op de bovenverdieping. Vervolgens springt vriendlief uit bed. Ik voel al enige nattigheid.. En jawel. 1 minuut later drie mannen naast mijn bed. Alle gewapend met een fles water. 10 seconden later zijn die flessen opeens half leeg. Naja. Je kan wel raden waar dat water heen gestroomd was. En daar moet je dan nog een ei voor geven ook.. Emancipatie?

Maar grappig was het wel. En dat water was beter dan alle verschillende parfums die ik op zondagavond door de familieleden op mijn hoofd kreeg. Al kon ik daarmee ze weer even terugpakken met hun traditie: gewoon mijn haar niet wassen. Konden ze er ook nog even van genieten.

Op die familieavond ook de opa van Milán ontmoet. Nou kunnen ouderen al snel een glimlach op mijn gezicht toveren, maar deze keer helemaal. Een lief oud mannetje, komt met een brede glimlach bij mij zitten. Blijkt dat hij zich al lange tijd verheugd had mij te ontmoeten en Duits met me te spreken. Nou zijn de verwachtingen die Milán over mijn Duitse spraakkunst geschapen had, iets te hoog.. maar ik kon hem in ieder geval helemaal volgen en hij glunderde er helemaal van. Heerlijk toch?

Ook de kerk maakte deel uit van ons Pasen. Op zondagochtend met Milán naar een engelse kerk geweest. Een mooie dienst. Niet te zweverig, niet te conservatief, maar aansprekend en rustig. Fijn om weer even in Gods huis te zijn. Fijn, om daar met Milán samen te zijn. Van plan om er wel vaker heen te gaan, ook als Milán niet mee wil.

Nu weer even genoeg getypt.. Milán ligt ziek op bed, dus tijd om een kopje thee te maken :)