Na een lange maar rustige werkdag stap ik de ambassade uit en de buitenlucht in. Zon! Warmte! Met het dichtdoen van de deur van de ambassade, sluit ik ook de heersende winter-airco-kou weer even op.

In mijn nu te warme kleren begeef ik me naar één van de mega shoppingscentres in Budapest. De zoals gewoonlijk stampvolle bus laat ik aan me voorbij rijden en ik probeer me te herinneren welke van de vele wegen ook al weer de goede kant op leidt.

Genietend van het zonnetje loop ik, ondertussen af en toe in een auto blikkend om te checken of die schoenen echt wel ok staan met dat truitje en of dat ene plukje haar niet toch wel heel raar zit, de straten van Buda door. Al snel worden de oude, beetje vervallen, gigante villa's verruild voor eenzame, vervallen flat gebouwen. Er zeker van zijnde de juiste weg te gaan werp ik nog eens een blik op het oude vervallen gebouw naast me. Me dan bedenkend wat een enorme contrasten er zichtbaar zijn. Het oude gebouw zou ik niet aan durven raken uit angst dat het instort. Alle ramen zijn gesprongen, de muur brokkelt steeds verder af en daar waar het nog heel is bederft vuil het aanzicht. Wat gebeurt er nog hier vraag ik me dan af. Het lijkt nog in gebruik te zijn, als autogarage of zoiets. Gaat dit nog opgeknapt werden? Langzaam loop ik me verder, me realiserend dat ik over een paar minuten een totaal andere wereld zal instappen. Mammut, een van de vele luxe shoppingcentrums. Eenmaal daar binnen glitteren dure juwelen me tegemoet en word ik toegeschreeuwd door merknamen als esprit, calvin klein, mexx, marks&spencer en levi's store. Wetend dat ik over een uurtje op weg naar de metro weer een aantal zwervers zal passeren met zwerende voeten, modderige handen en doffe uitgebluste ogen, geef ik me nu even over aan de verfrissende aanblik van fontijntjes en winkeltjes.

Na wat foto's, kledingrekken en vervelende mannen verzamel ik wat moed en ga op weg naar de McDonalds. Ook die zit in het shoppingparadijs. De gebruikelijke beschamende en enigszins zenuwachtige gevoelens komen al boven borrelen. Alleen als meisje in de McDonalds. Wat beeld zou het geven? Het geluk is met me dat ik geen aanleg heb om dik te worden en het dus niet zal lijken alsof ik elke dag bij de McDonalds eet. Wat zal ik dan zijn? Het eenzame meisje alleen aan een tafeltje? Het te lui om zelf te koken geval? Aangekomen in de McDonalds kijk ik opgelucht om mij heen. Ik ben zowaar niet de enige meid alleen in de rij of aan een tafeltje. Met mijn dienblad in de hand krijg ik altijd de neiging breed glimlachend aan te schuiven bij één van de andere alleen etende en doen-als-ik-het-niet-erg-vind-om-alleen-te-eten kijkende meiden. En dan hun verhaal achter het McDonalds avontuur uitvinden.

Uiteraard pak ik gewoon een Hongaars gratis magazine en schuif met mijn frietjes en een geinteresseerde blik op het niet te begrijpen Hongaarstalige blad gericht aan de McDonalds bar om te eten. Om vervolgens tien minuten later opgelucht en vol(daan) de glitter en glamour mall uit te lopen en de vieze maar prachtige straten van Boedapest te vergezellen, samen met vele andere touristen, Hongaarse inwoners en mensen zoals ik die niet weten onder welke categorie ze nou vallen. Weer op naar het volgend feestje van het werk, waar de fanta vervangen wordt door droge witte wijn en hamburgers verruild zullen worden voor de Hongaarse pogacsa's en toastjes met vis. Egészségedre!