En dan ben je er echt

Het echte afscheid nemen is zwaarder dan gedacht. Mijn mam een laatste knuffel geven en dan daadwerkelijk die hoek om lopen. Niet makkelijk. In het vliegtuig schijnt de zon naar binnen en lijken we te zweven boven een zee van watten. Zin om erin te duiken, er overheen te lopen en te genieten van het zonnetje. Dan maar even vergeten dat het waarschijnlijk -40 is daar.

Uiteindelijk al mijn bagage mee weten te krijgen zonder gezeur of extra kosten. Eenmaal uit het vliegtuig in Milán zijn armen weet ik weer waar ik het voor doe en is het goed. Met open armen word ik ontvangen door de familie, een kamer is vrij gemaakt en al mijn spullen kan meteen in de kasten worden opgeborgen. Het voelt al als thuis.

De moeheid van al het regelen en rennen de laatste weken komt er wel uit, dus maar gewoon even lekker bijkomen, naar de Tesco om alle toiletspullen te kopen en op tijd naar bed.
De volgende dag naar de universiteit. Goed opletten om nu eindelijk zelf de weg te leren kennen met alle bussen en metro's en verschillende straten. Milán weet te regelen dat ik een studentenkaart krijg, zodat ik vele kortingen krijg (onder andere op mijn kaart voor het openbaar vervoer). Geen idee wat er allemaal gebeurde, alles in het Hongaars, dan is zo'n gratis gids toch wel handig. Na vele boze woorden in het Hongaars, een kamer uitgeduwd worden, een Hongaars formuliertje invullen waar ik niks van snap en veel geduld staan we toch na 3 kwartier weer buiten mét studentenkaart.
Op de universiteit word ik meteen voorgesteld aan allerlei mensen die Milán kent. En ik kon zelfs nog even Nederlands praten. Tibi, een vriend van Milán, heeft Nederlands gestudeerd en spreekt het vloeiend. Totaal verward stond ik even met mijn mond vol tanden. Nederlands praten in Hongarije blijft een rare gewaarwording. Maar toch wel even leuk.

Het is mooi weer, dus veel doen we lopend door de stad, genietend van het weer en al het moois om ons heen. 's Avonds een pokeravondje met wat vrienden en vandaag bij oma op bezoek.

Even genieten nog van het rustig aan doen hier, nog een weekje en dan begint het werkleven ook. Ik ben benieuwd. Deze week me maar eens inlezen dus in het ambassade werk, politiek, nieuws, en het Low festival waar ik mee bezig ga: <a href='http://www.lowfesztival.hu/en/'>http://www.lowfesztival.hu/en/</a>.

En nu weer tijd voor een Hongaarse maaltijd!

Inpakken

Ik vertel het maar vast: over 4 maanden hou ik grote uitverkoop/uitzoekactie. Ik heb eeeecht teveel spullen. Ik geloof dat ik maar eens met een psycholoog moet gaan praten over 'afstand doen van'. Daar schijn ik wat problemen mee te hebben. Ik heb genoeg kleren om de rest van mijn leven mee te overleven. En de helft ervan draag ik niet, maar durf ik niet weg te doen, want wat nou als ik het toch nog eens nodig heb... pff. Tis dat ik er nu geen tijd voor heb, maar over 4 maanden gaat de helft weg. Het moet maar.

En dan die toiletartikelen. Ik kan een eigen drogisterij beginnen met alles wat ik heb. Hoe kom ik daar toch aan? Volgens mij moet ik dan meteen ook maar even met die psycholoog praten over 'eerst opmaken wat je hebt en dan pas iets nieuws kopen'.

En dan nog het volgende probleem: WAT moet ik nou toch meenemen naar Hongarije? Nee, de vraag moet zijn: wat moet ik NIET meenemen... winter en zomerkleren, toiletspullendiezedaarmisschienwelniethebben, medicijnen, leesboeken, schoolboeken, schoenen, spelletjes, cd's/dvd's. Ik wil het gewoon allemaal mee! maar dat kan niet... dus dat word een hele opgave.. om te kiezen wat ik dan maar 4 maanden missen moet.. En dan te bedenken dat Milán ook al 18 kilo mee heeft. Ik kan wel zeggen: ik neem bijna niks mee, pas me aan aan wat ze daar hebben en koop het wel. Maja, dan heb ik straks weer een kledingkast en badkamerkast extra nodig als ik terug kom.. en Hongaarse boeken kan ik toch echt niet lezen.
Ja, het is een hele opgave. Maar ik weet waar ik het voor doe zullen we maar zeggen!

Die IB-groep maakt het er ook niet makkelijker op. Echt verschrikkelijk. Ik naar de website, inloggen, om mijn lening stop te zetten. Eenmaal ingelogd klik ik op de W van wijzigen. Krijg dan te zien dat ik niet online mag wijzigen. Huh? Voorheen kon dit altijd wel. Dan maar op formulieren klikken, misschien kan ik er wel eentje uitprinten en opsturen. Wat ik dan te zien krijg: Met Mijn IB-Groep regel je je zaken snel en veilig. Sneller dan met een formulier. We raden je dan ook zeker aan om je voor Mijn IB-Groep aan te melden.
Ja, hallo. Dat wilde ik ook. Maar dat kan dus niet. Maar wat ik ook zoek en probeer, ik blijf te zien krijgen dat ik niet online mag wijzigen en blijf dan vervolgens tegen komen dat ik wijzigingen online door moet voeren.
Ten einde raad dan toch maar de telefoon pakken. Helaas, vijf over vijf, ze zijn gesloten. Dus er gaat weer een weekend overheen. Dan maar een, niet heel aardig, mailtje.
Maandag reactie terug: ja, dat kan, sommige mensen kunnen hun wijzigingen niet online doen, als je wil weten waarom moet je bellen naar de IB. Juist, het is me meteen een stuk duidelijker.
Dan maar bellen. Voor het eerst een dan toch aardige, behulpzame én eerlijke man aan de lijn. Er schijnt een fout in het systeem te zitten zegt tie. Als je iemand machtigt om jou gegevens waar te nemen (wat ik gedaan heb aangezien ik 4 maanden weg ga) dan krijg je een bepaalde code toegekend in het systeem. Maar die code zorgt er op een of andere manier ook voor dat je niet meer online kunt wijzigen. Ze zijn druk bezig dit te veranderen.
Via een omweg kon ik echter toch een formuliertje vinden dat ik kon invullen, uitprinten en opsturen. Gelukkig mijn printer niet ingepakt.

Tis wat. Nu nog even snel naar de ambassade bellen en dan weer verder met inpakken en keuzes maken..

Begeleid door de zon

Het zonnetje lacht. De lucht is blauw. Boedapest, komt maar gauw!
Wow, wat een weer. Het is heerlijk, genieten, lentekriebels, zin in ijsjes, niks doen, bruin worden en tjirpende vogeltjes, wijntje op het balkon met de ondergaande zon op je blote voeten. Goed, inderdaad, je kunt ook overdrijven. Maar toch! Het is goed.

Drie dagen met Milán zijn weer voorbij. Het was weer heerlijk. Veel gedaan: amersfoort, ede, drunen, premier, concert met OBK (zie video onderaan web-log). En gewoon lekker met elkaar zijn. Even weer een adempauze gehad. En nu weer lekker verder met de voorbereidingen. Vorige week even een paniek aanval: help! Hoe ga ik dit ooit allemaal redden in anderhalve week? Nu netjes een planning op papier gemaakt en weer rustig. Het gaat goed komen. Milán heeft al 18 kilo voor me meegesjouwd. Mijn zomer(!)kleren liggen netjes in Boedapest op mij te wachten.

Mijn zonnige lentestemming wordt even ruw doorbroken door een telefoontje van een vriend. Zomaar in elkaar geslagen op de hoek van de straat. Zomaar. Zonder reden. Geen knippering met de ogen of cynische lach ging vooraf, het gebeurde gewoon. Even weer de confrontatie met het zinloze geweld dat overal plaats vindt. Jammer. Niet te begrijpen. Kenia schiet ook weer door mijn hoofd. De waarom vraag blijft hangen. Mensen zijn verschrikkelijk.

En dan maar weer verder. Zulk nieuws lijkt erbij te horen. Maar met mijn werk bij Edukans voelt het toch alsof je een klein steentje bij kunt dragen. Gister dan toch echt mijn laatste dag gehad. Alweer. Ho e lang zou het duren voor ik weer op de stoep sta? 4 maanden? We zullen zien. De zon lachte mij in ieder geval vrolijk toe bij het definitief dichttrekken van de deur. Het is goed, leek hij me te vertellen.

Ja het is goed. Ondanks de schuldgevoelens die ook wel aan mij knagen. Het schijnt in de familie te zitten, dat eeuwige schuldgevoel. Schuldgevoel dat ik mijn familie en vrienden hier achter laten. Mijn huisgenootjes met een vreemde opscheep. Mijn liefde achterna ga. En waarom? Dat moet ik los laten, wordt me verteld. Ik volg mijn eigen weg. Zoals iedereen dat doet. Ja. Zo is het.
Ik had het er met Milán over. Hij gaf aan het te kennen, toen hij vertrok naar Nederland voor 3 maanden. Maar ook hij besloot gewoon te gaan. Een dag van te voren verstuurde hij een bericht: morgen ben ik voor 3 maanden weg! En trok gewoon de deur achter zich dicht.
Zo kan ik dat niet. Maar ik ga wel. En het is goed. Ik hoop men dat hier ook weet en het me gunt zoals ik het ieder ander ook zou gunnen. Het moet klaar zijn met mijn schuldgevoelens. Ook als ik Milán niet had, was ik voor een stage naar het buitenland gegaan. Zoekende naar mijn weg. Toen kwam Milán op die weg en daarmee Boedapest. Daarmee de ambassade. Daarmee een orkest in Boedapest.

En uiteindelijk, daarmee, de zon die mij nu ook weer stralend toelacht.

---

In de sneltrein

Het is gelukt! Wow. Ik heb een stage, in Boedapest! Nog minder dan een maand en dan vertrek ik.. voor 4 maanden. 4 maanden genieten, werken, stressen, bijkomen, leren, zien, missen en ontmoeten. Ik heb er zin in.

En het gaat snel. 21 februari vertrek ik. Ik heb een stage op de ambassade, iemand die mijn kamer onderhuurt, contacten op de universiteit, een vliegticket, contact met een orkest in Budapest waar ik ga meespelen. Maar er moet nog o zo veel gebeuren! Stageplan, opdrachten afronden/maken/inleveren, studiebeurzen regelen, ov-vergoeding, kamer in boedapest, idee voor een scriptie, vrije studiepunten, werken bij edukans, vele repetities en een concert met het orkest, feest organiseren voor OBK, inkopen doen voor boedapest, kamer leeghalen, pfff. Maar.. ik weet waar ik het voor doe. 4 maanden met Milán doorbrengen, 4 maanden cultuursnuiven en heel veel leren. Nu heb ik de kans en die grijp ik! Het gaat leuk worden, ik heb er vertrouwen in.

Ja, ik ga mijn familie en vrienden ontzettend missen. Maar dat is een keuze. En over 4 maanden ben ik er gewoon weer. En met de moderne technologien (hyves, msn, skype, email, weblog, etc.) kunnen we de contacten gelukkig goed houden.

Maar eerst nog even lekker carnavallen. En nog even genieten van de paar daagjes in Nederland met mn vriend. En dan pas afscheid nemen. Nee geen afscheid, een tijdelijk tot ziens.

Mijn weblog alvast aangepast aan de komende avonturen. Ik zal proberen regelmatig te posten.. vanuit Boedapest. Mijn weg leidt nu daarheen.. Wat ga ik tegenkomen? Wat komt er op mijn pad? Ik weet dat God met me mee gaat, dus dat het goed komt, ongeacht wat er gebeuren gaat.