Er wordt vast gedacht: als ze dan zo nodig vier maanden bij elkaar moeten zitten en elkaar beter willen leren kennen, laat ze dan ook maar alle kanten van elkaar zien. Dus ook als eerst de één 5 dagen met 39 graden, slap en hoestend en vervolgens de ander met 39 graden, overgeven en hoestend op bed ligt. Laat ze maar eens met thee sjouwen, elkaar in een koud bad stoppen en kotsbakjes rondsjouwen.

En ja. Ook dat hoort erbij. Dus ik heb braaf tientallen kopjes thee gezet met veel honing vorige week. En deze week heeft Milán braaf voor mij tientallen kopjes thee gezet. Weten we ook weer van elkaar hoe we dan zijn. En we lachen nog naar elkaar! Naja.. dat denk ik tenminste. Aangezien Milán nu drie dagen verdwenen is voor zijn werk bij de tv. Het eerste weekend zonder hem hier in Boedapest. Zou een eitje moeten zijn: ik heb acht maanden lang het moeten doen met een aantal dagen elkaar zien, dus wat is drie dagen? Daarnaast is mams in de stad, dus de dagen kom ik ook wel door.

En toch. Toch moet ik toegeven dat ik hem stiekem, heel erg mis. De kamer is maar leeg en stil. Niet helemaal mijn kamer zonder hem.

Maar nee. Daar gaan we niet aan toegeven, aan die gevoelens! Even jezelf streng toespreken.. je bent nu toch dat stadium in je leven wel voorbij dat je gaat sikkeneuren om een paar dagen zonder vriendje. We zijn geen 15 meer. Dus klaar daar mee. Zo. - was het maar zo makkelijk klinkt dan toch dat stemmetje in je hoofd -

Maar het is super dat mam en Theo ene paar dagen hier zijn! Ik heb ze gemist, en het is leuk ze te kunnen laten zien waar ik hier vertoef en wat hier te beleven valt. Het is gezellig om ff lekker bij te kletsen. En het weer zit mee: 21 graden vandaag en gister! Helaas dit weekend, wanneer we op sjouw gaan door de stad, geven ze wel weer regen af. Naja, dat zal de pret niet bederven.

En wat zijn ze toch ook weer lief: een groot pak Venz hagelslag en een pak gemengde drop vullen de leegte die Milán achterlaat nu een beetje op in deze kamer. Samen met de heerlijke chocoloaderepen die mijn opa en oma ook nog even in mams tas gestopt hebben voor mij. Lief toch? Hopen dat ik ze niet als dank daarvoor het HongaarseVirus mee naar huis geef.

Met de komst van mam merk ik ook dat ik me in veel dingen al heb aangepast aan de kleine Hongaarse gebruiken die ik hier in huis overneem. Ik voel me schuldig als ik mams hotel kamer binnenstap met mijn schoenen aan, in plaats van slippers. Om me vervolgens te bedenken dat ik me daar niet druk over hoef te maken, omdat we in Nederland altijd met onze schoenen door het huis sjouwen. Ach, tis maar wat kleins. Maar toch.

-

Afgelopen week ook ff schrikken. Een vliegtuigongeluk in Suriname. Pap laat weten dat hij 1 dag van te voren met zo'n zelfde vliegtuigje, met dezelfde pilote was teruggevlogen met Lotte en Daphne. Die pilote die een dag later neerstortte met het vliegtuigje waar wij een jaar geleden nog mee vlogen. Eerst dringt het niet zo tot me door, vooral geschrokken en medeleven voor de nabestaanden. Maar later realiseer ik hoe dichtbij het ongeluk bij pap, lotte en daphne was. 1 dag eerder en zij hadden daarin gezeten. Zulke dingen moet je niet denken. Maar doe je toch. Om vervolgens God te danken dat ze veilig thuis zijn, maar Hem te vragen bij al die andere nabestaanden te zijn. Het is triest.

Ook Ruchama's overlijdingsdatum komt alweer dichtbij. 15 april is het twee jaar geleden. En moet je zien waar we nu allemaal staan. Ik denk dat ze trots op ons zou zijn. Ik stel me soms voor dat ik zou e-mailen wat er hier allemaal gebeurt, of haar reactie op mijn log. Het zorgt altijd voor een glimlach.

Nou dat was hem wel weer. Zodra ik wat meer foto's heb van mams bezoek hier, zal ik ze erop zetten.

Viszlát!