Het zonnetje lacht. De lucht is blauw. Boedapest, komt maar gauw!
Wow, wat een weer. Het is heerlijk, genieten, lentekriebels, zin in ijsjes, niks doen, bruin worden en tjirpende vogeltjes, wijntje op het balkon met de ondergaande zon op je blote voeten. Goed, inderdaad, je kunt ook overdrijven. Maar toch! Het is goed.

Drie dagen met Milán zijn weer voorbij. Het was weer heerlijk. Veel gedaan: amersfoort, ede, drunen, premier, concert met OBK (zie video onderaan web-log). En gewoon lekker met elkaar zijn. Even weer een adempauze gehad. En nu weer lekker verder met de voorbereidingen. Vorige week even een paniek aanval: help! Hoe ga ik dit ooit allemaal redden in anderhalve week? Nu netjes een planning op papier gemaakt en weer rustig. Het gaat goed komen. Milán heeft al 18 kilo voor me meegesjouwd. Mijn zomer(!)kleren liggen netjes in Boedapest op mij te wachten.

Mijn zonnige lentestemming wordt even ruw doorbroken door een telefoontje van een vriend. Zomaar in elkaar geslagen op de hoek van de straat. Zomaar. Zonder reden. Geen knippering met de ogen of cynische lach ging vooraf, het gebeurde gewoon. Even weer de confrontatie met het zinloze geweld dat overal plaats vindt. Jammer. Niet te begrijpen. Kenia schiet ook weer door mijn hoofd. De waarom vraag blijft hangen. Mensen zijn verschrikkelijk.

En dan maar weer verder. Zulk nieuws lijkt erbij te horen. Maar met mijn werk bij Edukans voelt het toch alsof je een klein steentje bij kunt dragen. Gister dan toch echt mijn laatste dag gehad. Alweer. Ho e lang zou het duren voor ik weer op de stoep sta? 4 maanden? We zullen zien. De zon lachte mij in ieder geval vrolijk toe bij het definitief dichttrekken van de deur. Het is goed, leek hij me te vertellen.

Ja het is goed. Ondanks de schuldgevoelens die ook wel aan mij knagen. Het schijnt in de familie te zitten, dat eeuwige schuldgevoel. Schuldgevoel dat ik mijn familie en vrienden hier achter laten. Mijn huisgenootjes met een vreemde opscheep. Mijn liefde achterna ga. En waarom? Dat moet ik los laten, wordt me verteld. Ik volg mijn eigen weg. Zoals iedereen dat doet. Ja. Zo is het.
Ik had het er met Milán over. Hij gaf aan het te kennen, toen hij vertrok naar Nederland voor 3 maanden. Maar ook hij besloot gewoon te gaan. Een dag van te voren verstuurde hij een bericht: morgen ben ik voor 3 maanden weg! En trok gewoon de deur achter zich dicht.
Zo kan ik dat niet. Maar ik ga wel. En het is goed. Ik hoop men dat hier ook weet en het me gunt zoals ik het ieder ander ook zou gunnen. Het moet klaar zijn met mijn schuldgevoelens. Ook als ik Milán niet had, was ik voor een stage naar het buitenland gegaan. Zoekende naar mijn weg. Toen kwam Milán op die weg en daarmee Boedapest. Daarmee de ambassade. Daarmee een orkest in Boedapest.

En uiteindelijk, daarmee, de zon die mij nu ook weer stralend toelacht.

---