Eyes need something to lean to
Heerlijk was het. Om er even helemaal tussen uit te gaan. Geen computers. Geen festival website. Geen theaters en musea. Alleen maar bergen. Sneeuw. Houten huisjes. Saunas. Bubbelbaden en heerlijk eten. En dat 4 dagen lang in Slowakije samen met Milan.
Eindelijk kon ik dan ook even genieten van de voordelen van Milan zijn werk. We gingen mee met een georganiseerde 'press trip' naar Slowakije. Met een groep van 20 journalisten en reisbureaus gingen we alle toeristische hotspots langs. Voor de meeste gewoon een leuke gratis vakantie. Ook ik voelde me even alsof we op schoolreisje waren. Met zijn allen in de bus, vol verwachting voor wat komen gaat. Excursies naar de mooiste plekjes.
En Slowakije is prachtig. En op veel plekken nog puur. Door de niet aanwezige rijkdom verkeerd veel nog in oude staat. Wat iets speciaals geeft aan de omgeving. Voor het land goed dat het toerisme steeds meer in trek komt en dat ze het steeds beter doen. Jammer alleen voor de omgeving. Prachtige valleien worden nu opgevuld met enorme ski of zwem paradijzen en onwijs lelijke fabrieken. Maar gelukkig nog niet overal. De prachtige bergen komen gelukkig overal bovenuit. En komend uit het vlakke Nederland, kan ik daar toch even heel erg van genieten. Pratend met een Slowaak over de vlaktes in Nederland geeft hij aan het daar nooit uit te houden. 'Our eyes need something to lean to'. En daar zit eigenlijk wel wat in.
Na een vermoeiende werkdag (...) konden we 's middags / 's avonds heerlijk uitrusten in de sauna en jaccuzies. Aangezien zowel Milan als ik nog een beetje ziek en snipverkouden waren, kwam een lekkere stoomsauna prima van pas.
Al met al dus 4 heerlijke dagen en even bij kunnen komen. Foto's zijn hier te vinden:
En nu... snel weer alle kleren wassen, morgen nog even naar de ambassade en dan op weg naar NL. Eindelijk even iedereen opzoeken voor ik weer fulltime aan het werk moet.
Foto's
Na een geslaagd festival waarvan ik ondanks de stess en het gevoel 20 uur per dag te werken onwijs van genoten heb, ben ik nu uiteraard snip verkouden en ziek. Iets te hard gerend.
Maar het was het allemaal waard. Foto's en films van het festival zijn hier te zien:
Nu weer net terug uit Pécs, waar we 1,5 dag gefilmd hebben (voor het festival nog), foto's hier:
En aangezien we aanstaande maandag weer voor 4 dagen naar Slowakije vertrekken om daar te filmen, ga ik nu even geen lange blog schrijven. Echter nog maar 1 weekje en dan kan ik alle verhalen weer live in Nederland kwijt :)
Pasen, festival, lente en meer!
Terug kijkend naar de oude verhalen in mijn blog (en erachter komend dat ik schandalig weinig geschreven heb na vorig jaar Pasen) zie ik dat het vorig jaar sneeuwde met Pasen. Sneeuw. Pff. Ik moet er niet aan denken! Al meer dan een week loop ik in mijn korte broek en hempje door het huis, ga ik in een tshirtje over straat en laat ik mijn jas thuis. De lente hebben we dit jaar overgeslagen. Vorige week zei ik nog tegen Milán dat het zo heerlijk is als over een aantal weken alle blaadjes weer aan de bomen zitten. Nu staat sinds een paar dagen alles al volop in bloei. Nou. Mij hoor je niet klagen. Tis heerlijk. Zeker met mijn 1 dag langere weekend door Pasen. Eindelijk even wat zonnestraaltjes mee kunnen pikken.
Dat Hongaren traditionele mensen zijn heb ik vanochtend ook weer ervaren. Om 7 uur 's ochtends werd ik fijn wakker gemaakt door een koude douche in bed. Besprenkelen, zoals dat officieel dan heet - om te zorgen dat je maar goed mag bloeien dit jaar - kan ik het niet echt meer noemen als er een hele fles water over je wordt leeggegooid.
De traditie die mij iets meer bevalt is het spelen van Paashaas 's nachts, een taak die door iedereen braaf op zich wordt genomen. Met als gevolg dat op eerste paasdag 's ochtends de ingang van onze slaapkamer wordt geblokkeerd door paaseieren, paashazen, chocolade repen en nog meer. Aangezien meer dan de helft daarvan al op duistere wijze is verdwenen, zal ik deze week toch maar extra mijn best doen met aerobics.
Over aerobics gesproken. Mijn hele leven heb ik qua beweging niet veel anders gedaan dan de gymnastiek lessen op school en het dagelijks heen en weer fietsen. Dat dit niet voldoende was om mijn spieren lekker soepel te houden kom ik nu wel achter. Als ik na een half uur fanatiek bewegen al puffend in elkaar zak op mijn yoga matje en mijn blik even naar links laat dwalen zie ik een minstens 65 jarige Hongaarse nog steeds vol energie de gewichten de lucht in tillen en haar benen naar achter zwaaien. Een gevoel van schaamte probeer ik snel te onderdrukken door ook mijn gewichten er maar weer bij te pakken. Dat wordt nog even doorbikkelen om weer klaar te zijn voor de echte zomer in korte rokjes (zoals het een echte Hongaarse betaamd).
Aerobics is ook mijn tweewekelijkse sessie om de organisatie van het festival heelhuids door te komen. Nog 9 dagen en dan gaat het ‘Nincs Lehetetlen - Holland Kultfeszt' van start: http://www.nlfestival.hu/. Tot die tijd nog even flink hard doorwerken dus. De posters hangen in de stad, de advertenties zijn geplaatst, de website is in de lucht, de postcards liggen bij de venues. Maar er liggen nog steeds een heleboel taken te wachten voor we echt van start kunnen. Het gaat mooi worden. En het is fantastisch om hier bij betrokken te zijn. Op Koninginnedag sluiten we het festival met een groot feest af op de party boot A38 op de Donau. Niet alleen het einde van het festival, maar ook het einde van mijn baan op de ambassade. Wat betekent dat ik ondertussen ook alweer op zoek moet naar iets nieuws. Wat zo makkelijk nog niet is in deze crisis tijden en zonder het beheersen van de Hongaarse taal. Maar geloof doet bergen verzetten, dus het gaat me lukken iets uitdagends te vinden.
Ondertussen genieten Milán en ik nog steeds van ons flatje. In het weekend drink ik mijn kop koffie op het balkonnetje in de ochtendzon. Al mijmerend over wat de dag gaat brengen heb ik de keuze te genieten van het moderne uitzicht links, met het prachtige nieuwbouw blok waar Miláns zus en haar vriend binnenkort komen te wonen; of ik kan me het verhaal achter het oude, vervallen en vieze gebouw rechts proberen in te beelden. Het luisteren naar het ontwaken van de vogels is er helaas niet bij. Wel kan ik genieten van de elke dag langsrazende en loeiende brandweer (blijkbaar zitten we op de hoofdroute) en het groeien van de ochtendfile met zijn rijke variatie aan verschillende soorten auto's, van de nieuwste BMW tot de charmante Trabant van de buurman.
Jammer is wel dat de insecten zich nogal aangetrokken voelen tot onze woning. Zijn van de keversoortachtige en mieren af, komen de motten een kijkje nemen. Een gefrustreerde Milán en een halve keukenpapierrol later zijn de motten verdwenen en doen alleen de zwarte vegen op het plafond ons er nog vaag aan herinneren. Onze kledingkasten en keuken worden nu opgesierd door vrolijk geel en paars gekleurde mottenvangers. Mijn vrees voor de zomer en komst van muggen wordt door deze ervaringen niet echt gesust. Gelukkig maakt de flat zelf veel goed.
Raar idee dat mijn baan er over 3 weken alweer op zit. Gelukkig heb ik een knallende afsluiting met het festival. Daarna even bijkomen in Nederland, van 10 tot 19 mei. En iedereen opzoeken, alvast wat vroege verjaardagsbezoekjes. Om vervolgens hopelijk snel aan het werk te kunnen. Lang thuiszitten kan ik me niet echt veroorloven met ons flatje dat toch maandelijks betaald zou moeten worden. Zeker niet met de Hongaarse lonen die gemiddeld rond de 600 euro liggen. Komt goed uit dat ik me na 2 dagen thuiszitten sierlijk verveel, wat een goede stimulans geeft om hard op zoek te gaan.
Pasen is ook weer even een tijd van reflectie. Dit jaar alweer 3 jaar geleden dat Ruchama bij ons vandaag ging. Er is veel veranderd in drie jaar tijd. Het verdriet heeft een plaats gekregen, al kan het zomaar opeens om de hoek komen kijken. Een scherpe herinnering, een blik op de foto in de kast, of gewoon mijn lieve zusje, waarin ze toch nog een beetje voortleeft. We houden de herinneringen vast en nemen ze mee, om er van te leren en te genieten.
Nu weer tijd om het bed in te duiken. Weer een drukke week voor de boeg. Dan Coen en Sanne hier in het weekend :D ! En dan.. het festival!
Nieuw (t)huis!
Nou het is zover hoor, we wonen op onszelf! Het had wat voeten in de aarde, maar we zitten er. Langzaam veranderd het van eenberg stof met vieze beestjes naar een huis en ook al een beetje naar een thuis.
Ik geniet van mijn nieuw hervonden vrijheid, mijn eigen plekje, maar moet me nog wel even thuis gaan voelen. Milán geniet van het nieuwe, het voor het eerst hebben van een eigen plekje, maar mist zijn familie nog wel. Daarom nu maar weer een nachtje daar thuis.
Nu al het stof na een weekend lang en nog wat avonden hard werken, poetsen, schrobben en wassen verdwenen is en de dode insecten het huis uitgeveegd zijn, is een prachtig plekje tevoorschijn gekomen. Een ruime woonkamer, ruime slaapkamer, klein maar fijn badkamertje, kleine maar leuke keuken, en een gang met vooral veeeel kastruimte. En ik kan weer heerlijk naar buiten staren naar alle langslopende mensen, racende auto's in de avond en file in de ochtend. laat de zomer maar komen waarin ik heerlijk op ons balkonnetje kan gaan ontbijten in het ochtendzonnetje. Zodra er weer geld is nog wat nuttige items voor het huis aanschaffen en niet onbelangrijk internet aanleggen, en dan is het helemaal ok.
Toen ik van de week met mijn (heerlijk Nederlandse) broodje hagelslag zat te ontbijten en Milán hoorde rommelen in de keuken, voelde ik me even ontzettend dankbaar, blij en op mijn plek. Een huisje, vriendlief met gevoel voor smaakvolle inrichting, voor nu een heerlijke baan, de crisis nog even buiten de deur. Ja, het leven kan best goed zijn.
Foto's van het huisje volgen nog. Nu eerst nog even werken aan PR plan voor het festival. Ik wil t af hebben en er écht mee aan de slag kunnen. Spannend, leuk en uitdagend om meteen mijn opleiding in praktijk te brengen op de ambassade en de hele PR te coördineren. De eerste échte test! Zou ik dan nu eindelijk ontdekken wat ik wil met mijn carriére? Wat ik nou écht leuk vind om te doen? We zullen zien, dit PR wereldje voelt in ieder geval goed en uitdagend, al valt er nog veel te leren en ontdekken. Zeker in het Hongaarse werkveld.
Nou, aan de slag dan maar. Want naast mijn ambassade werk, moet ik nu opeens ook weer koken, wasen, schoonmaken, boodschappen doen.. Ik blijf hardnekkig vasthouden aan het gevoel van opnieuw gevonden vrijheid, waar ook deze taken geloof ik deel vanuit maken...
Jasper in Boedapest: foto's!
Zo, met mijn nog half zieke en suffe kop geen zin om een lang verhaal te typen, maar de foto's van het hartstikke gezellige weekend met Jasper in Boedapest wil ik jullie toch niet ontnemen.
Klik daarom op de volgende link om wat foto's van Boedapest en ons weekend te bewonderen:
Wandelen met Jezus over de Andrassy Ut
Normaal ben ik niet zo van de ‘christelijke' blogs en het openlijk uiten van mijn geloof. Eigenschap van mijn introvertheid. Geloof is iets van mijzelf, wat ik zelf beleef en ervaar. Toch kan ik het vandaag even niet laten het te delen, na mijn ervaringen van deze prachtige dag in Boedapest.
Al enige dagen moet ik het zonder Milán stellen, die weer aan het filmen is in het buitenland, Tsjechië dit keer. Voorheen stond ik dagen van te voren al op stelten hoe ik me toch alleen moest vermaken in Budapest. Nu geniet ik intens van de mogelijkheden die het ook voor mij schept eigen activiteiten te ondernemen en eigen vrienden te ontmoeten.
De hele eerste dag voel ik mij prima, tot het moment dat ik uit de bus stap om ‘thuis' te komen. Dan voel ik een steen in mijn maag ploffen. Ik ben er zelf verbaasd over. Wat is er nou in die luttele minuut van het uit de bus stappen en op weg naar huis gaan gebeurd dat ik me ineens totaal anders voel?
Na wat piekeren en nadenken ben ik eruit. Het thuis komen, terwijl Milán niet in huis is, is niet meer ‘thuis' komen, maar puur een ‘naar huis' komen. Het is niet mijn thuis. Het is mijn thuis wel, als Milán er ook is. Want Milán is onderdeel van mijn ‘thuis'. Nu is het echter een huis waar ik verblijf, samen met mijn ‘schoonouders' en familie. Met Milán in de buurt is dat doodnormaal. Maar zonder hem, is het opeens een beetje een rare situatie. Wonen in het huis van je schoonouders. Niet dat er iets mis is, in tegendeel. Ze zijn ontzettend lief, Miláns moeder zorgt voor me als haar tweede dochter. Er wordt lekker gekookt, zelfs mijn was wordt gedaan. Maar toch. Het is een beetje raar, beetje ongemakkelijk. En het is niet echt het plekje wat ik mijn thuis kan noemen. Niet mijn meubels, niet mijn kleuren, niet mijn dingen. Misschien dat dat die steen in mijn maag verklaart.
Maar na deze gedachtegang lost deze steen ook weer op. Want nu begrijp ik het. Waarom ik me toch niet zo prettig voel zo zonder Milán. Naast het feit dat ik het gewoon niet leuk vind om alleen te zijn, zijn er duidelijke andere feiten die dit gevoel veroorzaken. En ik weet ook, dat die redenen best mee vallen en dus niet zo zwaar als een steen hoeven te wegen.
Daarnaast, heeft Milán eindelijk ook de smaak te pakken van het zoeken naar een tijdelijk flatje en is het niet meer alleen ‘mijn' ding dat ik ergens anders wil wonen. Hij heeft er zin in, is enthousiast en speurt elke dag het internet af. En dat zorgt voor een brede glimlach op mijn gezicht en een rustgevend gevoel. Wij gaan ons eigen thuis creëren. Samen.
December was een maand van thuiskomen in Nederland. Ik heb genoten, geleefd, gelachen en een heerlijke tijd gehad. Maar ook een tijd van twijfels. Want wanneer weet ik nou ooit zeker of ik de goede beslissing maak om nu weer in Hongarije te leven? Ook wordt natuurlijk door iedereen uitgebreid doorgevraagd wat je toekomst plannen zijn, hoe het met Milán en mij gaat, hoe dat dan met werk gaat, of ik daar dan altijd blijf wonen. Soms wil ik alleen maar schreeuwen: 'Aaaah! Weet ik veel, dat zien we wel!!' Maar natuurlijk ga je dan zelf nadenken. En twijfelen.
Maar toch wilde ik terug. En ben ik ook terug gegaan. Mijn twijfels meenemend. En nu, langzaam maar zeker, komt eindelijk de rust. Kalmte. Tevredenheid. Ik zit hier goed. Ik leer mezelf hier door en door kennen, ik bouw een leven op dat ik nooit eerder gekend heb. En bovenal, leer ik te genieten.
Afgelopen weekend was ik heel even in Nederland. Ik had een goed gesprek met mam, over gelukkig zijn, schuldgevoelens, het gelukkig zijn terwijl je naasten in de problemen zitten. Het was een verhelderend gesprek. Met als uitkomst dat ik gelukkig mág zijn. Ook als alle anderen om mij heen het even minder hebben. Ik hoef me niet schuldig te voelen dat ik hier in Boedapest op het moment de tijd van mijn leven heb. Ik mag genieten. Want als ik dat doe, zullen mijn naasten, ook weer iets gelukkiger zijn. Omdat ze zich geen zorgen over mij hoeven te maken. En door zelf gelukkig te zijn, creëer ik ruimte om mijn naasten te steunen in hun verdriet en moeilijkheden.
Dus dat is wat iknu doe. Bewust genieten. Van mijn geluk dat nu even op mijn pad is. Dus gisteren ben ik samen met twee vriendinnen de Gellért Heuvel opgeklommen. Ik heb genoten van de zon die mijn huid even deed tintelen. Ik heb mijn ogen gesloten en de frisse natuurgeuren daar op de heuvel opgesnoven. Ik heb uitgekeken over de prachtige stad Boedapest, en geglimlacht, dat deze kansen op mijn pad zijn gekomen, en dat ik nu hier mag zijn.
Leren genieten schept ook weer meer ruimte om te genieten van Gods nabijheid. Gods aanwezigheid te voelen en zijn wonderen te aanschouwen. Vandaag zondag, kerkdag. Zoals altijd kost het toch weer wat moeite vroeg uit bed te komen en de lange reis naar de kerk te maken. Maar omdat ik tegenwoordig grenzen wil verleggen en mijn vervelende gedachten en obstakels probeer om te zetten in kansen en mogelijkheden, ga ik toch.
De kerkdienst is niet heel bijzonder, maar fijn. Nadien neem ik een kop koffie, vastbesloten om dit keer echt te blijven en in gesprek te gaan, hoe hard het stemmetje in mijn hoofd ook roept dat het toch veel makkelijker is om gewoon weg te gaan en alleen te zijn.
Al snel komt er iemand naar me toe. 'You look a little bit lost'. We raken in gesprek en ik voel me op mijn gemak. Dan is daar de lunch. Geen weg meer terug, deze keer moet ik echt tussen alle vreemden gaan zitten, oudere mensen dan ik, en proberen te genieten. Wat verloren ga ik zitten. Tussen alle mensen die elkaar al kennen. Ik raak in gesprek met een Koerd. Die mij de lessen van de liefde uitlegt en mij, onbewust, bevestigd in mijn keuze dat het goed is. Dat ik hier in Budapest mag zijn. Met Milán mag zijn. Want liefde verlegt grenzen. Liefde bindt. En liefde maakt het onmogelijke mogelijk. Zelfs als je het geloof niet volledig met elkaar deelt. Stilletjes dank ik God, want voor mijn gevoel, is dit zijn bevestiging en knipoog naar mij.
De lunch is over en ik ga naar buiten. Normaal gesproken ga ik meteen door naar huis. Waar Milán dan op mij wacht. Maar vandaag is anders. En ik draai me de andere kant op en loop genietend in de zon over de Andrassy ut naar het heldenplein. Ik denk terug aan de eerste keer dat ik moest beslissen om voor langere tijd naar Boedapest te gaan. Bang was ik. Was dit nou echt wat ik doen moest? Een antwoord van God kon ik niet vinden. Ik besloot te gaan, met de vraag aan Jezus of hij met mij mee wilde wandelen en mijn weg ten goede wilde keren, kansen op mijn pad wilde brengen zodat ik ook hier uiteindelijk Zijn wil zou kunnen doen.
Lange tijd heb ik dit niet gevoeld. Lange tijd ging ik op in werk, liefde en ontdekkingen. Maar nu, lopend over de Andrassy ut voelde ik het heel duidelijk. Jezus liep naast mij. Onder een stralend blauwe hemel, met de zon schitterend in mijn ogen, wandelde ik hand in hand met Jezus, genietend, op weg naar wat dan ook nog komen gaat.
Geslaagd!
Langzaam wrijf ik mijn ogen uit en ontdek dat het buiten al licht is, wat me verbaasd. Na enige seconden nog genietend van de gelukkige roes van mijn slaap, realiseer ik me dat vandaag een belangrijke dag is. Wat ook alweer? Ow ja! Eindgesprek, om half negen 's ochtends, op mijn klok kijkend sta ik meteen naast mijn bed, half twaalf!!! Hoe kon dit gebeuren? Ik snap er niks van. Ik heis me in mijn kleren en ren naar school. Eenmaal daar aangekomen sta ik weer verdwaasd stil. Waar moet ik zijn? Wat is er aan de hand met de school, het is totaal veranderd. Ben ik er echt zo lang niet geweest? Eenmaal binnen zit ik opeens rond tafel met een aantal studenten waarvan ik niet iedereen ken. Ik vraag waar zij dan heen moeten voor het eindgesprek? Sommigen verdwijnen snel. Ik ga weer op zoek naar mijn eigen lokaal en wordt van het ene naar het anderegestuurd. Ik begin in paniek te raken, dat eindgesprekhaal ik nooit meer. Ik komleraren tegen die me raar aankijken, denk zelfs nog evenin mijn middelbare school te zijn in plaats van de CHE.Af en toe ben ik ook even buiten, op de fiets, wachtend. Dan opeens horend dathetallemaal niet doorgaat.Er is iemand overleden.Ik snap het niet meer en geef de hoop op een eindgesprek op..
Langzaam worden de contouren om me heen scherper. Het is nog donker, auto's hoor ikver beneden al langzaam voorbij rijden. Ik zet mijn alarm uit en zie dat het netjes half 7 's morgens is. Pfiew. Langzaam sta ik op, neem een douche, ontbijtje en kijk nog één keer mijn stellingen door. Ja. Nu is het echt zo ver. Op de fiets naar school merk ik dat mijn hart toch wel iets harder tekeer gaat in mijn borstkas dan normaal, al kan dat ook komen door het harde fietsen in de kou.
Aangekomen op school blijkt mijn gesprek te zijn in een gezellig kleine ruimte met verse koffie en thee. Ik ben de eerste. Lang wachten hoef ik niet, daar zijn mijn twee leraren en de externe kracht al. Wat er dan precies gebeurd en gezegd is weet ik al niet meer. We hebben mijn stellingen behandeld, ik ben veel aan het woord geweest, niet stil gevallen. Het ging wel lekker. Ik deed mijn ding. Met een lekker kopje koffie erbij en zonder zenuwen.
Na 50 minuten sta ik buiten te wachten met mijn mede-studenten die nog wel in de zenuwen zitten. Hoe het ging? Naja, wel goed dacht ik zo! En inderdaad, na 5 minuten mag ik dat gezellige, ondertussen benauwde, kamertje weer in en krijg meteen drie handen toegestoken: gefeliciteerd, een 8! Wauw! Yes!
Even bellen naar huis maar. En na niet langer dan een uur in de school geweest te zijn loop ik wederom verdwaasd naar buiten, en sta dit keer echt bij mijn fiets te wachten. Maar dit keer met de wetenschap dat ik toch écht geslaagd ben en die avond écht mijn diploma krijg. Pas op de fiets in de kou op weg naar huis dringt het echt tot me door, ik heb het gewoon gedaan! Na 3,5 jaar hard werken is het zover, het papiertje met die felbegeerde handtekeningen is van mij! Een brede grijns verdwijnt de rest van de terugtocht niet meer van mijn gezicht. En voor even, kan ik ik heel de wereld aan.
Schelle contrasten
Ik hoop niet dat jullie blog lezers het al zat zijn dat ik constant met die fijne vergelijkingen kom tussen Hongarije en Nederland, maar zo'n lange tijd weg geweest te zijn kan ik het toch niet laten.
Terug in Nederland kan ik weer even heerlijk genieten van alle gemakken van dit moderne land. Stiekem toegegeven mis ik die toch wel soms. Waar is dat je ogen in ieder geval weer geopend worden voor de luxe waar wij in Nederland van mogen genieten en waardeer je het weer even meer.
Zomaar wat voorbeelden.
Bij de Albert Heijn XL gaat een nieuwe wereld voor mij open. Ben ik in Boedapest gewend om in de kleine non-stop winkeltjes heel goed op te letten of ze wel de juiste bedragen op het rekenmachinetje intikken en dan vervolgens mij toch echt wel het goede bedrag terug geven (ze hebben er een handje van om zich ‘per ongeluk' te misrekenen als je buitenlander bent...): in de overgrote XL Albert Heijn mag ik eigen caissière spelen. Eerst een bonuskaart aanvragen (handig voor hun, hebben ze meteen al je adresgegevens), heel handig krijg je dan een echte kaart, en nog 2 sleutelhangerkaartjes (heerlijk dat ze rekening houden met al die mensen die aaaltijd wat vergeten als ze de deur uitgaan... zoals AH bonuskaarten). Vervolgens haal ik dat kaartje langs een scanner en kan ik een mooi apparaatje meepakken. Daarmee doe ik in de winkel blieb, blieb, blieb, kan al mijn spullen gewoon hop in mijn tas stoppen en dan aan het eind plaats je dat apparaatje weer terug, betaal je met je pinpas en loopt weg... WAUW! Wat een wereld.
Bellend naar de tandarts kan ik meteen een afspraak maken voor nog dezelfde week. Uiteindelijk zit ik langer op de fiets dan binnen. Het drie uur wachten tot je eindelijk eens aan de beurt bent in Boedapest is er hier gelukkig niet bij.
Voor even snel boodschappen doen voor het avondeten, hoef ik niet meer eerst 20 minuten te lopen, een half uur in de rij en dan 20 minuten teruglopen. Nee, ik pak heerlijk mijn fietsje uit de schuur, ben er in een paar minuten, doe snel wat inkopen (die ik zelf kan afrekenen, nog steeds wonderbaarlijk) en sta binnen no-time weer thuis. En ondertussen is mijn fiets niet eens gestolen.
Zomaar wat andere cultuurverschillen en armoede kenmerken:
Heerlijk dat ik gewoon met mijn schoenen het huis in kan lopen;
met mijn spijkerbroek aan op bed kan gaan zitten;
een deur gewoon open en dicht kan doen zonder dat het klinkt alsof het huis instort;
een kraan kan opendraaien zonder dat ik meteen de halve kraan los in mijn handen heb;
de wasmachine aan kan zetten zonder dat hij wegrent en zonder eraan te hoeven denken eerst de waterslang in de badkuip te hangen omdat anders het huis blank staat;
gebakken aardappels en friet kan eten met curry en frietsaus zonder dat er afkeurend wordt toegekeken;
in de bus kan zitten zonder dat ik nat regen;
een steegje door kan lopen zonder geconfronteerd te worden met de armoede in de vorm van vele zwervers op straat;
met het oude vrouwtje naast me in de trein een vrolijk woordje kan wisselen in plaats van alleen vriendelijk terug te lachen;
een vriendelijke lach en groet krijg in de winkels en maar al te graag geholpen wordt, in plaats van een chagrijnige blik en snauw (het begrip klantvriendelijkheid heeft nog niet overal zijn intreden gedaan in Hongarije).
Maar zo zijn er ook wel weer dingen die ik mis van Hongarije. Zo hoef ik hier echt niet te wachten tot een jongen heel elegant de deur voor me openhoudt, me altijd eerst naar binnen zal laten gaan, mijn jas zal aanpakken en aangeven en al het zware werk voor zijn rekening neemt. Emancipatie laat ik in dat geval maar even achterwege. Al steekt mijn ‘Nederlandse vrouwen emancipatie' geest toch weer de kop op als het aankomt op de overige huishoudelijke taken (echt niet dat ik elke avond braaf zijn maaltje op tafel zet; echt niet dat alleen ik zal weten hoe de wasmachine werkt).
Selectieve emancipatie?
Ja, dat Hongarije toch echt wel armer is valt duidelijk op na even vertoeven in Nederland. Jammer is het wel. De politieke situatie in Hongarije is een zooitje, ook de economische vooruitzichten zijn niet denderend. Het gemiddelde loon is 600 euro per maand. Corruptie komt dagelijks voor. Extreem rechts blijft maar groeien en conflicten met buurlanden duren voort. Jammer. En verandering op korte termijn zie ik niet komen. Niemand eigenlijk. Iedereen is het een beetje zat en is er moe van. Demonstraties tegen de regering, of eigenlijk tegen alles, gaan elke feestdag maar door, met altijd weer gevechten, veel politie en traangas tot gevolg. Maar ondertussen verandert er niks. Wanneer staat er nou eens iemand op, komt er een nieuwe partij, die wel een middenweg biedt tussen rechts en links en die wel van aanpakken weet en die ook de support van de bevolking weet te krijgen. Ik weet het niet, zo makkelijk zal het ook wel niet zijn. Als de hoop maar niet vergaat.
En toch is het een mooi land, en heerlijk om te zijn. Ik geniet, leer, ontwikkel en observeer. Om het allemaal mee te nemen naar een toekomst die nog onduidelijk is.