Ik hoop niet dat jullie blog lezers het al zat zijn dat ik constant met die fijne vergelijkingen kom tussen Hongarije en Nederland, maar zo'n lange tijd weg geweest te zijn kan ik het toch niet laten.

Terug in Nederland kan ik weer even heerlijk genieten van alle gemakken van dit moderne land. Stiekem toegegeven mis ik die toch wel soms. Waar is dat je ogen in ieder geval weer geopend worden voor de luxe waar wij in Nederland van mogen genieten en waardeer je het weer even meer.

Zomaar wat voorbeelden.

Bij de Albert Heijn XL gaat een nieuwe wereld voor mij open. Ben ik in Boedapest gewend om in de kleine non-stop winkeltjes heel goed op te letten of ze wel de juiste bedragen op het rekenmachinetje intikken en dan vervolgens mij toch echt wel het goede bedrag terug geven (ze hebben er een handje van om zich ‘per ongeluk' te misrekenen als je buitenlander bent...): in de overgrote XL Albert Heijn mag ik eigen caissière spelen. Eerst een bonuskaart aanvragen (handig voor hun, hebben ze meteen al je adresgegevens), heel handig krijg je dan een echte kaart, en nog 2 sleutelhangerkaartjes (heerlijk dat ze rekening houden met al die mensen die aaaltijd wat vergeten als ze de deur uitgaan... zoals AH bonuskaarten). Vervolgens haal ik dat kaartje langs een scanner en kan ik een mooi apparaatje meepakken. Daarmee doe ik in de winkel blieb, blieb, blieb, kan al mijn spullen gewoon hop in mijn tas stoppen en dan aan het eind plaats je dat apparaatje weer terug, betaal je met je pinpas en loopt weg... WAUW! Wat een wereld.

Bellend naar de tandarts kan ik meteen een afspraak maken voor nog dezelfde week. Uiteindelijk zit ik langer op de fiets dan binnen. Het drie uur wachten tot je eindelijk eens aan de beurt bent in Boedapest is er hier gelukkig niet bij.

Voor even snel boodschappen doen voor het avondeten, hoef ik niet meer eerst 20 minuten te lopen, een half uur in de rij en dan 20 minuten teruglopen. Nee, ik pak heerlijk mijn fietsje uit de schuur, ben er in een paar minuten, doe snel wat inkopen (die ik zelf kan afrekenen, nog steeds wonderbaarlijk) en sta binnen no-time weer thuis. En ondertussen is mijn fiets niet eens gestolen.

Zomaar wat andere cultuurverschillen en armoede kenmerken:

Heerlijk dat ik gewoon met mijn schoenen het huis in kan lopen;

met mijn spijkerbroek aan op bed kan gaan zitten;

een deur gewoon open en dicht kan doen zonder dat het klinkt alsof het huis instort;

een kraan kan opendraaien zonder dat ik meteen de halve kraan los in mijn handen heb;

de wasmachine aan kan zetten zonder dat hij wegrent en zonder eraan te hoeven denken eerst de waterslang in de badkuip te hangen omdat anders het huis blank staat;

gebakken aardappels en friet kan eten met curry en frietsaus zonder dat er afkeurend wordt toegekeken;

in de bus kan zitten zonder dat ik nat regen;

een steegje door kan lopen zonder geconfronteerd te worden met de armoede in de vorm van vele zwervers op straat;

met het oude vrouwtje naast me in de trein een vrolijk woordje kan wisselen in plaats van alleen vriendelijk terug te lachen;

een vriendelijke lach en groet krijg in de winkels en maar al te graag geholpen wordt, in plaats van een chagrijnige blik en snauw (het begrip klantvriendelijkheid heeft nog niet overal zijn intreden gedaan in Hongarije).

Maar zo zijn er ook wel weer dingen die ik mis van Hongarije. Zo hoef ik hier echt niet te wachten tot een jongen heel elegant de deur voor me openhoudt, me altijd eerst naar binnen zal laten gaan, mijn jas zal aanpakken en aangeven en al het zware werk voor zijn rekening neemt. Emancipatie laat ik in dat geval maar even achterwege. Al steekt mijn ‘Nederlandse vrouwen emancipatie' geest toch weer de kop op als het aankomt op de overige huishoudelijke taken (echt niet dat ik elke avond braaf zijn maaltje op tafel zet; echt niet dat alleen ik zal weten hoe de wasmachine werkt).

Selectieve emancipatie?

Ja, dat Hongarije toch echt wel armer is valt duidelijk op na even vertoeven in Nederland. Jammer is het wel. De politieke situatie in Hongarije is een zooitje, ook de economische vooruitzichten zijn niet denderend. Het gemiddelde loon is 600 euro per maand. Corruptie komt dagelijks voor. Extreem rechts blijft maar groeien en conflicten met buurlanden duren voort. Jammer. En verandering op korte termijn zie ik niet komen. Niemand eigenlijk. Iedereen is het een beetje zat en is er moe van. Demonstraties tegen de regering, of eigenlijk tegen alles, gaan elke feestdag maar door, met altijd weer gevechten, veel politie en traangas tot gevolg. Maar ondertussen verandert er niks. Wanneer staat er nou eens iemand op, komt er een nieuwe partij, die wel een middenweg biedt tussen rechts en links en die wel van aanpakken weet en die ook de support van de bevolking weet te krijgen. Ik weet het niet, zo makkelijk zal het ook wel niet zijn. Als de hoop maar niet vergaat.

En toch is het een mooi land, en heerlijk om te zijn. Ik geniet, leer, ontwikkel en observeer. Om het allemaal mee te nemen naar een toekomst die nog onduidelijk is.