Langzaam wrijf ik mijn ogen uit en ontdek dat het buiten al licht is, wat me verbaasd. Na enige seconden nog genietend van de gelukkige roes van mijn slaap, realiseer ik me dat vandaag een belangrijke dag is. Wat ook alweer? Ow ja! Eindgesprek, om half negen 's ochtends, op mijn klok kijkend sta ik meteen naast mijn bed, half twaalf!!! Hoe kon dit gebeuren? Ik snap er niks van. Ik heis me in mijn kleren en ren naar school. Eenmaal daar aangekomen sta ik weer verdwaasd stil. Waar moet ik zijn? Wat is er aan de hand met de school, het is totaal veranderd. Ben ik er echt zo lang niet geweest? Eenmaal binnen zit ik opeens rond tafel met een aantal studenten waarvan ik niet iedereen ken. Ik vraag waar zij dan heen moeten voor het eindgesprek? Sommigen verdwijnen snel. Ik ga weer op zoek naar mijn eigen lokaal en wordt van het ene naar het anderegestuurd. Ik begin in paniek te raken, dat eindgesprekhaal ik nooit meer. Ik komleraren tegen die me raar aankijken, denk zelfs nog evenin mijn middelbare school te zijn in plaats van de CHE.Af en toe ben ik ook even buiten, op de fiets, wachtend. Dan opeens horend dathetallemaal niet doorgaat.Er is iemand overleden.Ik snap het niet meer en geef de hoop op een eindgesprek op..

Langzaam worden de contouren om me heen scherper. Het is nog donker, auto's hoor ikver beneden al langzaam voorbij rijden. Ik zet mijn alarm uit en zie dat het netjes half 7 's morgens is. Pfiew. Langzaam sta ik op, neem een douche, ontbijtje en kijk nog één keer mijn stellingen door. Ja. Nu is het echt zo ver. Op de fiets naar school merk ik dat mijn hart toch wel iets harder tekeer gaat in mijn borstkas dan normaal, al kan dat ook komen door het harde fietsen in de kou.

Aangekomen op school blijkt mijn gesprek te zijn in een gezellig kleine ruimte met verse koffie en thee. Ik ben de eerste. Lang wachten hoef ik niet, daar zijn mijn twee leraren en de externe kracht al. Wat er dan precies gebeurd en gezegd is weet ik al niet meer. We hebben mijn stellingen behandeld, ik ben veel aan het woord geweest, niet stil gevallen. Het ging wel lekker. Ik deed mijn ding. Met een lekker kopje koffie erbij en zonder zenuwen.

Na 50 minuten sta ik buiten te wachten met mijn mede-studenten die nog wel in de zenuwen zitten. Hoe het ging? Naja, wel goed dacht ik zo! En inderdaad, na 5 minuten mag ik dat gezellige, ondertussen benauwde, kamertje weer in en krijg meteen drie handen toegestoken: gefeliciteerd, een 8! Wauw! Yes!

Even bellen naar huis maar. En na niet langer dan een uur in de school geweest te zijn loop ik wederom verdwaasd naar buiten, en sta dit keer echt bij mijn fiets te wachten. Maar dit keer met de wetenschap dat ik toch écht geslaagd ben en die avond écht mijn diploma krijg. Pas op de fiets in de kou op weg naar huis dringt het echt tot me door, ik heb het gewoon gedaan! Na 3,5 jaar hard werken is het zover, het papiertje met die felbegeerde handtekeningen is van mij! Een brede grijns verdwijnt de rest van de terugtocht niet meer van mijn gezicht. En voor even, kan ik ik heel de wereld aan.