Normaal ben ik niet zo van de ‘christelijke' blogs en het openlijk uiten van mijn geloof. Eigenschap van mijn introvertheid. Geloof is iets van mijzelf, wat ik zelf beleef en ervaar. Toch kan ik het vandaag even niet laten het te delen, na mijn ervaringen van deze prachtige dag in Boedapest.

Al enige dagen moet ik het zonder Milán stellen, die weer aan het filmen is in het buitenland, Tsjechië dit keer. Voorheen stond ik dagen van te voren al op stelten hoe ik me toch alleen moest vermaken in Budapest. Nu geniet ik intens van de mogelijkheden die het ook voor mij schept eigen activiteiten te ondernemen en eigen vrienden te ontmoeten.

De hele eerste dag voel ik mij prima, tot het moment dat ik uit de bus stap om ‘thuis' te komen. Dan voel ik een steen in mijn maag ploffen. Ik ben er zelf verbaasd over. Wat is er nou in die luttele minuut van het uit de bus stappen en op weg naar huis gaan gebeurd dat ik me ineens totaal anders voel?

Na wat piekeren en nadenken ben ik eruit. Het thuis komen, terwijl Milán niet in huis is, is niet meer ‘thuis' komen, maar puur een ‘naar huis' komen. Het is niet mijn thuis. Het is mijn thuis wel, als Milán er ook is. Want Milán is onderdeel van mijn ‘thuis'. Nu is het echter een huis waar ik verblijf, samen met mijn ‘schoonouders' en familie. Met Milán in de buurt is dat doodnormaal. Maar zonder hem, is het opeens een beetje een rare situatie. Wonen in het huis van je schoonouders. Niet dat er iets mis is, in tegendeel. Ze zijn ontzettend lief, Miláns moeder zorgt voor me als haar tweede dochter. Er wordt lekker gekookt, zelfs mijn was wordt gedaan. Maar toch. Het is een beetje raar, beetje ongemakkelijk. En het is niet echt het plekje wat ik mijn thuis kan noemen. Niet mijn meubels, niet mijn kleuren, niet mijn dingen. Misschien dat dat die steen in mijn maag verklaart.

Maar na deze gedachtegang lost deze steen ook weer op. Want nu begrijp ik het. Waarom ik me toch niet zo prettig voel zo zonder Milán. Naast het feit dat ik het gewoon niet leuk vind om alleen te zijn, zijn er duidelijke andere feiten die dit gevoel veroorzaken. En ik weet ook, dat die redenen best mee vallen en dus niet zo zwaar als een steen hoeven te wegen.

Daarnaast, heeft Milán eindelijk ook de smaak te pakken van het zoeken naar een tijdelijk flatje en is het niet meer alleen ‘mijn' ding dat ik ergens anders wil wonen. Hij heeft er zin in, is enthousiast en speurt elke dag het internet af. En dat zorgt voor een brede glimlach op mijn gezicht en een rustgevend gevoel. Wij gaan ons eigen thuis creëren. Samen.

December was een maand van thuiskomen in Nederland. Ik heb genoten, geleefd, gelachen en een heerlijke tijd gehad. Maar ook een tijd van twijfels. Want wanneer weet ik nou ooit zeker of ik de goede beslissing maak om nu weer in Hongarije te leven? Ook wordt natuurlijk door iedereen uitgebreid doorgevraagd wat je toekomst plannen zijn, hoe het met Milán en mij gaat, hoe dat dan met werk gaat, of ik daar dan altijd blijf wonen. Soms wil ik alleen maar schreeuwen: 'Aaaah! Weet ik veel, dat zien we wel!!' Maar natuurlijk ga je dan zelf nadenken. En twijfelen.

Maar toch wilde ik terug. En ben ik ook terug gegaan. Mijn twijfels meenemend. En nu, langzaam maar zeker, komt eindelijk de rust. Kalmte. Tevredenheid. Ik zit hier goed. Ik leer mezelf hier door en door kennen, ik bouw een leven op dat ik nooit eerder gekend heb. En bovenal, leer ik te genieten.

Afgelopen weekend was ik heel even in Nederland. Ik had een goed gesprek met mam, over gelukkig zijn, schuldgevoelens, het gelukkig zijn terwijl je naasten in de problemen zitten. Het was een verhelderend gesprek. Met als uitkomst dat ik gelukkig mág zijn. Ook als alle anderen om mij heen het even minder hebben. Ik hoef me niet schuldig te voelen dat ik hier in Boedapest op het moment de tijd van mijn leven heb. Ik mag genieten. Want als ik dat doe, zullen mijn naasten, ook weer iets gelukkiger zijn. Omdat ze zich geen zorgen over mij hoeven te maken. En door zelf gelukkig te zijn, creëer ik ruimte om mijn naasten te steunen in hun verdriet en moeilijkheden.

Dus dat is wat iknu doe. Bewust genieten. Van mijn geluk dat nu even op mijn pad is. Dus gisteren ben ik samen met twee vriendinnen de Gellért Heuvel opgeklommen. Ik heb genoten van de zon die mijn huid even deed tintelen. Ik heb mijn ogen gesloten en de frisse natuurgeuren daar op de heuvel opgesnoven. Ik heb uitgekeken over de prachtige stad Boedapest, en geglimlacht, dat deze kansen op mijn pad zijn gekomen, en dat ik nu hier mag zijn.

Leren genieten schept ook weer meer ruimte om te genieten van Gods nabijheid. Gods aanwezigheid te voelen en zijn wonderen te aanschouwen. Vandaag zondag, kerkdag. Zoals altijd kost het toch weer wat moeite vroeg uit bed te komen en de lange reis naar de kerk te maken. Maar omdat ik tegenwoordig grenzen wil verleggen en mijn vervelende gedachten en obstakels probeer om te zetten in kansen en mogelijkheden, ga ik toch.

De kerkdienst is niet heel bijzonder, maar fijn. Nadien neem ik een kop koffie, vastbesloten om dit keer echt te blijven en in gesprek te gaan, hoe hard het stemmetje in mijn hoofd ook roept dat het toch veel makkelijker is om gewoon weg te gaan en alleen te zijn.

Al snel komt er iemand naar me toe. 'You look a little bit lost'. We raken in gesprek en ik voel me op mijn gemak. Dan is daar de lunch. Geen weg meer terug, deze keer moet ik echt tussen alle vreemden gaan zitten, oudere mensen dan ik, en proberen te genieten. Wat verloren ga ik zitten. Tussen alle mensen die elkaar al kennen. Ik raak in gesprek met een Koerd. Die mij de lessen van de liefde uitlegt en mij, onbewust, bevestigd in mijn keuze dat het goed is. Dat ik hier in Budapest mag zijn. Met Milán mag zijn. Want liefde verlegt grenzen. Liefde bindt. En liefde maakt het onmogelijke mogelijk. Zelfs als je het geloof niet volledig met elkaar deelt. Stilletjes dank ik God, want voor mijn gevoel, is dit zijn bevestiging en knipoog naar mij.

De lunch is over en ik ga naar buiten. Normaal gesproken ga ik meteen door naar huis. Waar Milán dan op mij wacht. Maar vandaag is anders. En ik draai me de andere kant op en loop genietend in de zon over de Andrassy ut naar het heldenplein. Ik denk terug aan de eerste keer dat ik moest beslissen om voor langere tijd naar Boedapest te gaan. Bang was ik. Was dit nou echt wat ik doen moest? Een antwoord van God kon ik niet vinden. Ik besloot te gaan, met de vraag aan Jezus of hij met mij mee wilde wandelen en mijn weg ten goede wilde keren, kansen op mijn pad wilde brengen zodat ik ook hier uiteindelijk Zijn wil zou kunnen doen.

Lange tijd heb ik dit niet gevoeld. Lange tijd ging ik op in werk, liefde en ontdekkingen. Maar nu, lopend over de Andrassy ut voelde ik het heel duidelijk. Jezus liep naast mij. Onder een stralend blauwe hemel, met de zon schitterend in mijn ogen, wandelde ik hand in hand met Jezus, genietend, op weg naar wat dan ook nog komen gaat.